• بیشتر بخوانید:
• برای مطالعه آخرین کتب منتشر شده در انتشارات سوره مهر اینجا کلیک کنید

در بخشی از کتاب سربازان نیار می‌خوانیم:

 

به سنگر که رفتیم، لباس فرم سپاه را درآوردم و روی خط اتویش تا زدم. نمی‌خواستم زیاد بپوشم و خرابش کنم. دراز کشیدم. ناخودآگاه یاد مادرم افتادم. مادرم دو سال بعد از مرگ پدرم ازدواج می‌کند. عمو‌ها و عمه‌ام از کار مادرم ناراحت می‌شوند و تصمیم می‌گیرند من و مرضیه به خانۀ عموعلی برویم و برادرم بایرام هم در خانۀ عمو حیدر بماند. برادر بزرگم رجب، برای بخت و اقبال بهتر و لقمه‌ای نان بیشتر برای خانواده، مثل بعضی از جوان‌ها راهی تهران شد؛ در یک آجیل‌فروشی کار می‌کرد و وقتی به خانه برمی‌گشت، با دست پر می‌آمد. عموعلی دامدار بود و عموحیدر، کشاورز.

 

شوهرِ مادرم مرد مؤمنی بود. به مادرم گفته بود هر وقت خواست به بچه‌هایش سر بزند؛ ولی عموهایم روی خوش به مادرم نشان نمی‌دادند. هر روز بی‌تابی می‌کردم و بهانه مادرم را می‌گرفتم. دلم می‌خواست مرا در آغوش بگیرد، من دستم را روی سینه‌اش بگذارم و او با من حرف بزند. گاهی دور از چشم عمویم پیش مادرم می‌رفتم. با هم بازی می‌کردیم، نازم را می‌کشید و قربان صدقه‌ام می‌رفت. مرضیه چهار سال از من بزرگ‌تر بود و گاهی یواشکی تو گوشم می‌گفت: «اینجا که خونۀ خودمون نیست، شلوغ نکن.»، اما دوری مادر برایم سخت بود. این‌جور وقت‌ها، مرضیه می‌گفت: «اگر آروم نباشی، دزد می‌آد می‌بردت!»

 

بزرگ‌تر که شدم، جای خالی پدرم را بیشتر احساس کردم تا اینکه یک روز مادرم به حرف آمد.