به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ تحقیقات انجام شده توسط سه دانشگاه کانادایی نشان می‌دهد که کودکان بومی در کانادا کیفیت زندگی پایین تری در مقایسه با دیگران دارند.
به گزارش رادیو کانادا، بستری شدن در بیمارستان، سوء استفاده، مشکلات سلامت روانی و جسمی، نژادپرستی، فقر، بیماری ها، مرگ و میر نوزادان و تغییرات آب و هوایی... کودکان بومی در مقایسه با کودکان غیربومی بیشتر تحت تاثیر این مشکلات قرار دارند.
محققان داده‌های تحقیقات انجام شده توسط سه دانشگاه کانادا (مک گیل، تورنتو و کلگری) را گردآوری کردند و با جوانان، والدین و کارشناسان مصاحبه کردند. آن‌ها سپس ده تهدید اصلی را که کودکان کانادایی با آن روبرو هستند محدود کردند و به این نتیجه رسیدند که آن‌هایی که بومی هستند آسیب پذیری بیشتری دارند.
دیدن اینکه چگونه مردم بومی همچنان با نقض گسترده حقوق بشر خود مواجه می‌شوند، بسیار ناراحت کننده است.
این گزارش که به قلم سارا آستین، بنیانگذار «موسسه کودکان اول» به رشته تحریر در آمده است، چندین تناقض آشکار را شرح می‌دهد.
از این تناقض‌ها می‌توان به میزان بستری شدن در بیمارستان که در میان جوانان بومی بیشتر بود، اشاره کرد.
به عنوان مثال، حتی اگر آن‌ها تنها ۳.۳ ٪ از جمعیت کودکان را تشکیل می‌دهند، ۳۰.۹ ٪ از مرگ‌های ثبت شده را تشکیل می‌دهند.
کودکان بومی نیز بیشتر مستعد آزار جسمی و جنسی بودند. افراد زیر ۱۵ سال دو برابر بیشتر در معرض خطر قربانی شدن مجرمان بزرگسال بودند.
این گزارش همچنین تأکید می‌کند که کودکان بومی بیشتر هدف نژادپرستی و تبعیض هستند، در برابر تأثیرات تغییرات آب و هوایی که بر قلمرو و کیفیت آب آن‌ها تأثیر می‌گذارد آسیب‌پذیرتر هستند و بیش از حد در سیستم حفاظت از جوانان حضور دارند.
وقتی صحبت از سلامت روان به میان می‌آید، این گزارش به یک مطالعه بین کانادایی در سال ۲۰۲۲ اشاره می‌کند که نشان می‌دهد کودکانی که والدین و پدربزرگ و مادربزرگشان در مدارس شبانه روزی تحصیل می‌کردند، بیشتر در معرض پریشانی قرار داشتند.
کودکان بومی نیز در مقایسه با میانگین کانادایی بیشتر در فقر زندگی می‌کنند. به عنوان مثال، در نوا اسکوشیا، نرخ فقر برای کسانی که در جوامع خود زندگی می‌کنند ۴۳.۵ درصد است، در حالی که این میزان برای جوانان غیربومی ۱۶.۵ درصد است. در انتاریو، ۱۸ درصد از کودکان بومی که گزارش داده اند در خارج از جامعه خود زندگی می‌کنند، در فقر زندگی می‌کنند، در مقایسه با ۹ درصد از کودکانی که به یک اقلیت تعلق دارند.
خانم آستین می‌گوید که این‌ها فقط مشکلات گذشته نیستند، بلکه امروز نیز ادامه دارند، او همه این مشکلات را به تأثیرات مدارس شبانه روزی و همچنین سیاست‌های دولت نسبت می‌دهد.
داده‌ها بسیار نگران کننده است و این افسانه را که کانادا یکی از بهترین کشور‌ها برای رشد کودکان است، تخریب می‌کند.