دوربین‌های تلویزیونی پس از گل سوم شهرداری به شادی طرفداران و بازیکنان قناعت نکرد و چهره رضا لک را نشانه رفت. چشمان مات شده کراپی‌ها را. گریه شادی ساوه‌ای ها را. فیلم رستگاری در شاوشنک فرانک دارابونت آن لحظه از ذهن‌ها حذف شده و رستگاری پسران کشاورزی را به تصویر کشیده . در حالی که نفس‌ها به شمارش افتاده و عاشقان سینه‌چاک ساوه‌ای امان را کراپی‌ها بریده بودند، توپ شلیک شده مرادیانی به تور بوسه زده و بمب سالن امام خمینی را ترکانده و آنجا را به گورستان بزرگان تبدیل کرده.
نمایش نیمه اول ساوجی‌ها غیرمنتظره بود: آمیزه ای از قدرت، مهارت و برنامه. نیمه‌ای که ستاره‌های کراپ به دنبال سایه آن‌ها می‌دویدند. یک گل برای شهرداری، دو تیم را به رختکن فرستاد.
نیمه‌دوم، کراپ به خودش آمده. کراپ نمی‌خواسته لیگ را با باخت آغاز کند. کراپ گل اول را زده و سپس نیزه دوم را فرو کرده. سهیل جامدی دبل کرده و الوندی‌ها خوش‌بینانه کامبک را صدا می‌زدند. کادرفنی آن‌ها با مشت گره کرده دستشان را روی هوا چرخ می‌داد و چرخ . تماشاگران پُرشمار به یکدیگر نگاه می‌کردند و نگاه. گیج شده بودند که از کی خورده بودند و از کجا . اما نسل طلایی ساوه تاب آورده. بغض کرده اما اشکی نریخته و به فرصت بعدی دل بسته، به اشتباه مومنی و با گل امیرحسین غلامی سالن را برای مهمانشان آوار کرده و آوار...
ثانیه‌های قرمز، لحظات پایانی، هم تماشاگران ایستاده بازی را دنبال می‌کنند و هم نیمکت‌نشینان. گزارشگر هیجان زده شده و ثانیه از هفت به شش رسیده... و گل سوم. گل پیروزی. گل رویایی. بازیکنان ساوه سر از پا نمی‌شناختند و هورا می‌کشیدند. در طرفی دیگر کراپی‌ها همچون لشگر شکست خورده، آه می‌کشیدند و آه...
