به گزارش ایسنا، امام هادی(ع) پس از ۳۳ سال پیشوایی معنوی و فکری، در حالی که ۴۱ ساله بود، در ماه رجب سال ۲۵۴ هجری در شهر سامراء به دست «معتز عباسی» (خلیفه وقت) مسموم می‌شود و به شهادت می‌رسد.

القاب زیبای آن حضرت که مردم او را به آن نام‌ها صدا می‌زنند فراوان است.  برخی از این القاب؛ نجیب، مرتضی، هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، مؤمن، ناصح، مفتاح و طیب است.

امام هادی(ع) از کودکی تشنه دانش و کمال انسانی است و هر دو را با هم می‌طلبد. پرسش و پاسخ پدر و فرزندی در خانه، روز به روز حضرت هادی (ص) را نسبت به دانش و معرفت وحیانی و بشری کامل تر می‌کند.

پس از شهادت امام جواد(ع)، حضرت هادی(ع) هشت سال بیشتر ندارد و مسئولیت سنگینی به دوش او قرار می‌گیرد. خانه آن حضرت محل پاسخگویی به مجهولات و گرفتاری مردم است. این در، بنا به سنت خاندان پیامبر (ص) هیچوقت بسته نمی‌ماند و او که نمونه‌ای از رشد علمی و معنوی شده باید نقش الگوی انسانی را به خوبی ایفا کند.

دانشمند حکیم، «ابن شهرآشوب» در توصیف امام هادی(ع) می‌نویسد: چهره‌اش از همه مردم جذاب‌تر و گفتارش از همه صادق‌تر بود. در ملاحت و کمال از همه برتر بود. وقتی سخن می‌گفت، نورانیتش افزون و وقتی سکوت می‌کرد، هیبت و وقارش بالا می‌رفت.   

«ابن صباغ مالکی» که  از راویان نور است تعبیرهای زیبا و کوتاهی به کار برده است: ...هر فضیلتی که به زبان می‌آید، او زینت بخش آن فضیلت است. هر ستایشی که به عمل می‌آید تفصیل و اجمالش نزد اوست. نفس او پاک و تهذیب شده. اخلاقش بسیار خوش و رفتارش پسندیده است.  

چند حدیث گهربار از امام هادی علیه السلام؛

شکرگزاری از نعمت، از خود نعمت بهتر است چون نعمت متاع دنیای فانی است و لکن شکر، نعمت جاودانه آخرت است.

کسی که از خدا بترسد از او می‌ترسند و کسی که از خدا اطاعت کند از او اطاعت خواهند کرد.

حسد، نیکویی‌ها را نابود سازد، و دروغ، دشمنی آورد، و خود پسندی مانع از طلب دانش و خواهان خواری و جهل گردد، و بخل ناپسندیده‌ترین خلق و خوی است، و طمع خصلتی ناروا و ناشایست است.

فروتنی آن است که با مردم چنان کنی که دوست داری با تو چنان باشند.

مردم در دنیا به وسیله ثروت و تجمّلات شهرت می یابند ولی در آخرت به وسیله اعمال محاسبه و پاداش داده خواهند شد.

همانا اموال حرام، رشد و نمو ندارد و اگر هم احیاناً رشد کند و زیاد شود برکتی نخواهد داشت و با خوشی مصرف نمی‌گردد.

انتهای پیام