حجت‌الاسلام و المسلمین حمیدرضا ویژه در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: امامان به طور کلی و امام هادی(ع) به شکل خاص میزان هستند. برای رسیدن به این میزان ما باید در گام اول عقایدمان را به عقاید امام نزدیک کنیم، یعنی آنگونه فکر و رفتار کنیم که امام می‌پسندد. این میزان بودن موضوع مهمی است، یعنی ما در هر زمانی باید این عرضه هم در حوزه رفتاری و هم در حوزه اعتقادی داشته باشیم. همچنین در این راستا حتماً زیارت جامعه کبیره را جدای از ثواب آن بخوانند، زیرا من معتقدم که این کتاب کلاس درسی است برای امام‌شناسی که یکی از مسائل جدی شیعه است.
وی ادامه داد: امام هادی(ع) در نیمه ذی‌الحجه سال ۲۱۲ هجری قمری متولد شدند. ایشان در هشت سالگی به امامت رسیده و پس از ۳۳ امامت در ۴۱ سالگی به شهادت رسیدند. البته نکته مهم این است که امام پیش از ایشان -امام جواد(ع)- هم در سن کودکی به امامت می‌رسند. در دوران یعنی پس از امام رضا(ع) قرار است مردم آمادگی لازم را برای وجود امام زمان(عج) پیدا کنند، زیرا امامت امام زمان(عج) در پنج سالگی آغاز می‌شود و سپس در پرده غیبت ادامه می‌یابد و با توجه به اینکه این امکان داشت تا برای بعضی تشکیک ایجاد شود، شیعیان به طور ویژه و مسلمانان به صورت عام دقیقاً همین تجربه را در زمان امام جواد(ع) و پس از آن در زمان امام هادی(ع) داشتند؛ یعنی امام خود را در سنین کودکی دیده‌اند که حتی در پرده غیبت هم نیست و این آمادگی برایشان ایجاد شد.
ویژه با بیان اینکه «امام هادی(ع) دو دوره را از لحاظ مکانی و زمانی گذرانده‌اند»، تصریح کرد: در دوره اول یکی از مشکلات بسیار جدی امام هادی(ع) در مدینه، انحرافاتی بود که در میان شیعیان -از جمله غلو کردن درباره اهل‌بیت- رواج داشت. در این میان ایشان به تصحیح و تقویت خط فکری و فرهنگی در جامعه شیعه پرداختند و زیارت جامعه کبیره در ادامه همین موضوع به دست ایشان نوشته شد. زیارت جامعه کبیره یک دایرة‌المعارف امام‌شناسی است و بیش‌ترین گروه هدف امام هادی(ع) شیعیانی بودند که در موضوع امام‌شناسی دچار مشکلاتی از جمله غلو شده بودند.
وی خاطرنشان کرد: در دوره دوم زندگی امام، بالاجبار به سامرا نقل مکان کردند و ایشان به شدت تحت نظر خلفای هم عصر خود بودند به همین علت امام هادی(ع) راه تقیه را پیش گرفتند. تقیه یک تاکتیک کاملاً جنگی و جهادی است و با منفعل بودن تفاوت دارد و به گونه‌ای نقش فعال داشتن در جامعه، با شکل و شمایل به خصوص خودش، محسوب می‌شود. در واقع تقیه برای این است که ابتکار عمل را در دست بگیریم و با انفعال و کاری نکردن تفاوت بسیاری دارد که امام در این دوره راهبرد تقیه را پیش بردند و مبارزه خود را با خلیفه‌های زمان خود به این شکل ادامه دادند.
این کارشناس مذهبی در خصوص شهادت دهمین امام شیعیان، بیان کرد: در زمان امامت امام هادی(ع) خلفای بسیاری عوض شدند. خلفای عباسی تمام تلاش خود را می‌کردند تا جایی که امکان دارد ایشان را تحقیر و تهدید کنند و گاهی با برگزاری مجالس مناظره سواد علمی ایشان را زیر سوال ببرند. خلفای عباسی حتی ارتباط ایشان با مردم را قطع می‌کردند تا به هرشکلی ایشان را تضعیف کنند. امام در نهایت توسط معتز عباسی در سال ۲۵۴ هجری قمری در سامرا هم‌چون بسیاری از امامان شیعه با زهر به شهادت رسیدند.
وی اضافه کرد: در موضوع معصوم بودن امامان شیعه لازم می‌دانم که ذکر کنم که جدای از موضوع باطنی، تمام اعمال و رفتار ظاهری اهل‌بیت مانند نماز، انفاق و هر آنچه که در اسلام لازم است تا انجام دهیم، قابلیت اجرایی شدن دارد و ما می‌توانیم از رفتارهای آن‌ها درس بگیریم و در زندگی خود از آن بهره ببریم.
انتهای پیام
