نخستین نمونه‌های کیمونو را باید در جوامع باستانی چین جست‌وجو کرد. البسه سنتی چینی از طریق فرستادگان چینی در دوره کوفون (۳۰۰ تا ۵۳۸ پس از میلاد) و نیز مهاجرت و تردد تاجران به ژاپن معرفی شد. دربار امپراتوری ژاپن به سرعت سبک‌های البسه چینی را پذیرفت. قدیمی‌ترین نمونه‌های پارچه رنگ‌شده با کراوات «شیبوری» در معبد شوسوین ژاپن موجود است که منشأ چینی دارند. همچنین تصاویر به جا مانده از راهبان شینتو که مربوط به اوایل قرن چهارم میلادی است، نشانگر رواج پوشش البسه دوره سلسله هان (۲۰۶ قبل از میلاد تا ۲۲۰ پس از میلاد) در ژاپن است. با توجه به شواهد تاریخی، پوشش کیمونو در ژاپن با تغییراتی نسبت به انواع چینی آن، به‌ویژه از نظر مواد و شکل تولید، از اواخر دوره سلسله هان رواج داشته و تدریجا با اقبال عمومی مواجه شده و تعمیم یافته است. در دوره ادو (۱۶۰۳تا ۱۸۶۷ پس از میلاد)، فرهنگ و اقتصاد ژاپن به‌طور قابل توجهی توسعه یافت. عامل موثر بر ترویج کیمونو و تبدیل آن به پوشش اصلی مردم ژاپن، شکل‌گیری «فرهنگ جنروکو» (Genroku culture) بود که بر تجلیل از ثروت و بازنمایی آن به‌صورت اشکال هنری تاکید داشت و به سرعت طبقه بازرگان ژاپن با این ساختار فرهنگی آمیخته شد و آن را پذیرفت و در واقع طی دوره ادو، پوشش کیمونو نشانه قدرت فزاینده اقتصادی بازرگانان و هماوردی آنان با طبقات اشراف و سامورایی‌ها بود.
به دنبال انقلاب میجی در دهه۱۸۶۰، نظام طبقات اجتماعی تغییر کرد و قدرت اشراف و سامورایی‌ها رو به زوال گذاشت. محدودیت‌های تجاری ملغی و مرزها به روی تجارت با غرب گشوده شد که پیامد آن ورود البسه غربی و نیز نخ و وسایل مدرن نساجی بود. به دنبال فرمان امپراتور میجی پلیس، کارگران راه‌آهن و معلمان موظف به پوشیدن لباس‌های غربی در نقش‌های شغلی خود شدند که این روند پیوسته به سود البسه غیرسنتی رقم خورده، اگر چه تولید کیمونو نیز با ابزار مدرن تا امروز ادامه یافته است.
