او درمیان همه بازیگران زنی که امسال سعی کردند، تصویری عمیق‌تر و واقعی‌تر از زن ایرانی در آستانه قرن تازه از خود برجای بگذارند، سنگین‌ترین بار در سخت‌ترین راه را به بهترین و کامل‌ترین شکل ممکن به سرانجام رسانده. وقتی از سنگینی و سختی بازی کردن در تکراری‌ترین نقش تاریخ نمایش های ایران حرف می‌زنیم، از رویارویی دوباره ساختن نقش مادر در سینمای ایران سخن گفته‌‌ایم. فیلم مامان نخستین ساخته آرش انیسی، دستاوردی است داستانی از تنگدستی خانواده‌ای که در تنگنای همگانی امروزه نمی‌خواهد آبرو را به آب بسپارد. داستان صورت سرخ از سیلی است. تا اینجا حق می‌دهم که شما را با یک تصویر تکرار‌شونده روبه‌رو کرده‌ام. اما ستاره این تصویر تکراری، زنی است که ققنوس‌وار از پیله همه پی در پی تصویر‌های زنان امروز پروازی بی‌پروا را پدیده کرده است. کافی است فیلم مامان را تماشا کنید، تا خانواده ساخته شده در پیرامون مادری را ببینید که همه تکرار‌های تهی شده از معنای بودن امروز را پر کرده است. پشت این کار سخت مجید برزگر ایستاده که عنوان تهیه‌کننده در چند سال اخیر برای فیلم‌ها به اندازه سابقه‌اش در کارگردانی امیدواری برای آینده سینمای ایران ساخته است. با این آسمان ابر حتما بارانش خواهد گرفت.
