به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، در جهان کنونی مؤلفه‌های جدیدی به قدرت اضافه شده است که نقش تعیین‌کننده در بازیگری کشورها دارد. فناوری‌های ماهواره‌ای به عنوان پدیده‌ای که از قرن بیستم وارد زندگی بشر شده، همواره جزو سیستم‌های پیچیدهِ جهانی بوده و پیشرفت در آن بسیار محدود و زمان‌بر است. بر این اساس مجله تحلیلی «پروفیل»، مقاله‌ای را به قلم نویسنده روسی به نام سرگئی سوخاچف، کارشناس مسائل علمی و فناوری منتشر کرده است. سوخاچف در این مقاله سیر زمانی پیشرفت سامانه‌ ماهواره‌ای ناوبری جهانی (Global Navigation satellite system) متعلق به چین را بررسی می‌کند و سپس به مقایسه آن با نمونه‌های موجود می‌پردازد.

وی در این مقاله می‌نویسد: در تاریخ 23 ژوئن، ماهواره‌بر مداری چین به نام چانشن از پایگاه فضایی «سی‌چان» با موفقیت پرتاب شد و توانست ماهواره ناوبری به وزن 4600 کیلوگرم را وارد مدار زمین‌آهنگ (ژئوسینکرون) کند. بدین ترتیب جمهوری خلق چین ساخت و استقرار گروهی از سیستم ناوبری ماهواره‌ای جهانی به نام «بِیدوئو» را به اتمام رسانده است که در صورت فلکی اکنون 35 فضاپیما وجود دارد. بِیدوئو از سال 2003 به بهره برداری رسیده است و از لحاظ فنی پرتاب شماره 55 آن انجام شده است.

کارشناس روس معتقد است که با وجود شرایط پیچیده ناشی از ویروس کرونا، در چین همه چیز طبق برنامه پیش می‌رود. دفتر امور فضایی سازمان ملل متحد با تبریک به چینی‌ها، آنچه که اتفاق افتاد را یک نقطه عطف و گامی رو به جلو در یک مسیر طولانی و دشوار عنوان کرد که دستیابی به موقعیت‌یابی دقیق برای جهان را آسان می‌کند.

سوخاچف درباره سیستم‌های ماهواره‌ای ناوبری دیگر در جهان، بیان می‌کند: تنها 4 سامانه ماهواره‌ای ناوبری بین‌المللی در جهان وجود دارد. اولین سامانه «جی پی اِس» آمریکایی بود که این سیستم موقعیت یاب جهانی در سال 1973 ابداع شد. به دنبال آن اولین برنامه جی پی اس در 22 فوریه 1978 میلادی راه‌اندازی شد. اتحاد جماهیر شوروی از این عرصه کمی عقب بود. برنامه این کار در سال 1976 راه‌اندازی شد و اولین ماهواره در سال 1982 پرتاب شد. اما در اواخر دهه 80 میلادی و اجرای پرسترویکا یا بازسازی اقتصادی، هدف‌گذاری‌ها را تغییر داد، با این حال به صورت آزمایشی سیستم «گلوناس» مورد تایید قرار گرفت. چینی‌ها در سال 1983 وارد بازی شدند و ابتدا ماهواره‌های زمین محور توئینست (Twinsat)، پس از آن فاز اول بِیدوئو و در نهایت در سال 2000 دو ماهواره ناوبری را راه‌اندازی کردند.

به نظر نویسنده استفاده از چندین سامانه ماهواره‌‌ای ناوبری جهانی معمول است و ممکن است هر یک از مناطق جهان از یک نوعِ آن استفاده کنند. چراکه هیچ سیستم ناوبری‌ای پوشش کاملی از زمین را فراهم نمی‌کند. بنابراین در نیمکره شمالی، به ویژه در استان‌های دور افتاده، سیستم گلوناس عملکرد بهتری نسبت به سایر سامانه‌ها دارد، به همین دلیل در اروپای شمالی از این سیستم بیشتر استفاده می‌شود. از سوی دیگر هر سامانه ویژگی خاص خود را دارد و اشتراک‌گذاری این خصوصیات باعث افزایش کیفیت اطلاعات دریافتی می‌شود.

در این گزارش آمده است: سیستم چینی بیدوئو طی 20 سال گذشته با پشت سر گذاشتن سه مرحله پیشرفت به یک بازیگر پیشرو در این عرصه تبدیل شد. پس از راه‌اندازی اولیه، طی سال‌های 2004 تا 2009، این سیستم افزون بر ارائه زمان هماهنگ‌سازی، تعیین موقعیت و سرعت، پیام کوتاه نیز ارسال می‌کرد که به لحاظ جغرافیایی کل منطقه آسیا و اقیانوسیه در پوشش آن قرار گرفت. در مرحله سوم یعنی تا سال 2018، این سرویس‌ها در سرزمین‌های مربوط به پروژه یک کمربند-یک جاده و همچنین مناطق همسایه آن در دسترس همه کاربران قرار گرفت.

کارشناس روس در ادامه، اضافه می‌کند: در ژوئن سال گذشته وزارت صنعت چین، صدور مجوز برای استفاده تجاری از فناوری 5 جی را آغاز کرد. همانطور که ژان چنتسی، سخنگوی شرکت بیِدوئو تاکید کرد، ادغام شرکت با 5 جی فرصت‌ها و مدل‌های تجاری جدیدی را ایجاد خواهد کرد که نقش بسزایی در آینده دارند. چیزهایی مانند شهرها و مزارع هوشمند از قبیل آن هستند.

ترکیبی از موقعیت یابی ماهواره‌ای جهانی با فناوری 5G ممکن است یکی از مؤلفه‌های اصلی موفقیت در سال‌های آینده باشد. اکنون چینی‌ها دارای یک سامانه ماهواره‌ای ناوبری جهانیِ کامل و مستقل هستند، از سوی دیگر در این کشور ظرفیت و زمینه‌های بسیار خوبی برای فناوری‌های نسل پنجم ارتباطی و تولید تجهیزات ارتباطی وجود دارد. چینی‌ها همچنین پیشرفت و تجربه خوبی در تجارت و راه‌حل‌های کاربردی دارند که همه این موارد به آنها نقش رهبری فناوری را می‌دهد.

انتهای پیام/