یحیی گل محمدی و جواد نکونام در روزی که تیم های پرسپولیس و فولاد خوزستان به مصاف هم رفتند، حسابی از خجالت هم درآمدند.
آنهایی که نزدیک زمین بودند روایت هایی وحشتناک از آنچه در این بازی گذشت دارند و از مصاحبه های پس از مسابقه هم پیداست که در آن قیل و قال چه اتفاقات تلخی رخ داده است.
با این همه، امروز عده ای برای گل محمدی و نکونام، معلم اخلاق شده اند و خطاب به آنها نصایح اخلاقی می کنند. منتقدان جوری در این باره داد سخن سر می دهند که گویی تمام بی اخلاقی های فوتبال ایران، زیر سر نکونام و گل محمدی است.
نخیر؛ آدرس وارونه به شما داده اند. فوتبال ایران زمانی به انحطاط اخلاقی کشیده شد که دروازه های مدارس فوتبال پایه را بی حساب و کتاب باز کردند و تعدادی بچه معصوم را به دست برخی مربیان بی اخلاق و از همه جا بی خبر سپردند. راستی؛ مرجان بحث های فرهنگی و اخلاقی، چرا آن روز تمام زورشان را برای مقابله با این کج روی ها نزدند؟
ورزش ما آن گاه مسیر بی اخلاقی را طی کرد که سرمربی تیم ملی مقابل چشمان تماشاگران به صورت یک بازیکن، سیلی محکمی نواخت؛ کاری که او می توانست در رختکن و دایره خصوصی تیمش انجام بدهد.
فوتبال ما وقتی مسیر بی اخلاقی را پیمود که لیدرها و بوقچی ها را تشویق به حمله شدید به رختکن تیم کردند تا بازیکنان بیچاره و نگون بخت را با چوب و چماق بزنند. شما چرا آن این وقت ها، دم از رعایت اخلاق نمی زنید و خاطرتان را مکدر نمی کنید؟
بی اخلاقی و آنارشیسم مزمن، مدت هاست در فوتبال کشور رخنه کرده است؛ اما لابد بعضی ها منتظر بودند همه کاستی ها را در مناقشه تمسخرآمیز گل محمدی و نکونام ببینند و شروع به شماتت این مربیان کنند. در حالی که درد اصلی را باید در جای دیگری جستجو کرد که خانه از پای بست ویران است...
در همین ارتباط بخوانید: حمله های ناباورانه گل محمدی و نکونام؛ وقتی فوتبال برای آنها مهم شد!/ ورود واژه‌های لجن بازی و شغال و کفتار به ساحت فوتبال ایران!
