به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، همزمان با برگزاری کمپین‌های انتخاباتی در امریکا و وعده دادن برخی از نامزد‌ها درخصوص تلاش برای ارتقاء اقتصاد کشاورزی و سامان دادن به وضعیت حقوقی_اجتماعی کارگران مزارع که اغلبشان مهاجران لاتین تبار هستند، اهمیت این کارگران بار دیگر مورد توجه رسانه‌ها و محافل سیاسی قرار گرفت.

اغلب کارشناسان و حتی رسانه‌های تریبون دهنده به نامزد‌ها با اذعان به اینکه هدف اصلی از این وعده‌ها جلب نظر و آراء امریکایی‌های لاتین تبار است، با اشاره به اهمیت واقعی این اقشار برای امنیت ملی امریکا، بر لزوم تغییر قوانین و تغییر در رفتار با این کارگران تاکید می‌کنند.

نگاهی به تعامل دولت‌ها و قدرتمندان امریکا با این قشر محروم در یک قرن گذشته به وضوح نشان می‌دهد که بر خلاف وعده‌ها و تبلیغات نمایشی دولتمردان و سیاستگذاران، در هر دوره تاریخی سوءاستفاده و بهره کشی از آن‌ها با کمترین هزینه، مضاعف شده است.

فارین پالسی در گزارشی با ذکر برخی از تعاملات استثمارگرایانه جامعه امریکا با کشاورزان مهاجر و یادآوری سهم موثر آن‌ها در موفقیت‌های تاریخی این کشور، خواهان تغییر در رفتار با آن‌ها به منظور تضمین نیروی کار مورد نیاز کشاورزی امریکا در سال‌های آینده شد.

در این گزارش آمد است که دلیل اصلی این که باوجود جنگ در اوکراین و از دسترس خارج شدن بخش عمده‌ای از مواد غذایی از بازار جهانی و بروز بحران غذا در اغلب کشورها، امریکا بجز ابتلا به افزایش قیمت ها، کمبود چندانی از لحاظ مواد غذایی حس نمی‌کند، نه تجهیزات مدرن و ماشین آلات غول پیکر مجهز به رادار و هوش مصنوعی، بلکه زحمات صد‌ها هزار کارگر مکزیکی است که در جامعه امریکا نامرئی اند.

این نشریه نادیده گرفته شدن کارگران مزارع در امریکا را امری تاریخی و سابقه دار می‌داند و می‌افزاید؛ در جنگ جهانی دوم نیز، زمانی که ایالات متحده تضمین کرد که باوجود اشغال اوکراین، متفقین هرگز نگران غذا نباشند، به تقلای همین کارگران مهاجر تکیه کرده بود و محموله‌هایی که با هزاران کشتی و ناوگان ارتش به اروپا منتقل می‌شد، محصول دسترنج قهرمانان گمنام مهاجری بود که هنوز هم در سرما، گرما، باران، آتش، جنگ و حتی طاعون، محصولات کشاورزی و مواد غذایی ایالات متحده را می‌کارند، پرورش می‌دهد، می‌چینند، تمیز و بسته بندی می‌کنند و بار می‌زنند، اما خود گرسنه اند.

در یک طنز تلخ، کشاورزان مزارع امریکا با ناامنی غذایی دست و پنجه نرم می‌کنند، یعنی کارگرانی که غذای مردم امریکا را می‌سازند، نمی‌توانند هزینه‌های تامین غذای خانواده‌های خود را تامین کنند.

ارزش و اهمیت این نیروی عظیم و حیاتی هرگز برای دولتمردان امریکا پنهان نبوده و باوجود بی توجهی‌ها و نادیده گرفتن‌های مداوم و حتی اعمال سیاست‌های سرکوبگرانه و تحقیرآمیزی مانند آنچه در دوران ترامپ نمود بیشتری یافت، صاحبان قدرت در امریکا هرگز به دنبال حذف آن‌ها نبوده اند.

توافقنامه Bracero مربوط به دوران جنگ جهانی دوم، نمونه‌ای از نگاه ویژه دولتمردان امریکا به قدرت بازوی کارگران مهاجر مکزیکی است.

طبق این توافق که در آگوست ۱۹۴۲ بین ایالات متحده و مکزیک امضا شد، صد‌ها هزار مرد مکزیکی برای کارگری در بخش کشاورزی ایالات متحده و همچنین سایر زیرساخت‌های ضروری مانند راه آهن به امریکا منتقل شدند.

در آن زمان برای بسیاری مشخص بود که کشاورزان مکزیکی تا چه اندازه برای تلاش‌های جنگی ایالات متحده ضروری هستند، چراکه کشاورزی آمریکا با کمبود شدید نیروی کار مواجه بود و اغلب مردان جوان یا برای خدمت در ارتش فراخوانده می‌شدند و یا در صنایع تولیدات نظامی استخدام می‌شدند.
به لطف توافق براسرو، ایالات متحده در جنگ جهانی دوم، دیگر فقط یک زرادخانه بزرگ نبود، بلکه تبدیل به انبار غذای دنیای لیبرالیسم نیز شد.

این توافق مملو از مجوز‌های سوء استفاده و استثمار کارگران مکزیکی بود و به همین دلیل آنچنان در بین کارفرمایان کشاورزی و زمین داران امریکایی محبوب شد که دولت امریکا آن را پس از پایان جنگ نیز تمدید کرد.

از سال ۱۹۴۲ تا پایان توافق در سال ۱۹۶۴، بیش از ۴ میلیون مرد جوان مکزیکی در مزارع امریکا بکار گرفته شدند.

این روند، وابستگی کشاورزی امریکا به نیروی کار مهاجر مکزیکی را تشدید و آنچنان نهادینه کرد که بدون آنها، صنعت کشاورزی در امریکا موجودیت نداشت، با این حال حتی کارگران بکار گرفته شده در توافق Bracero نیز پس از پایان توافق، مهاجر غیرقانونی قلمداد شدند و فقط تعداد کمی از آن‌ها توانستند ویزای کارگر مهمان H-۲A دریافت کنند.

همین تعداد اندک نیز از دسترسی به شهروندی ایالات متحده منع شده اند و این ناامنی حقوقی اجتماعی، نه تنها هر حق اجتماعی را از آن‌ها سلب می‌کند، بلکه کوچکترین تلاش برای سازماندهی ارائه یک درخواست یا شکایت را نیز غیرقانونی و جرم می‌انگارد.

همانند جنگ جهانی دوم، شروع همه‌گیری COVID-۱۹ در سال ۲۰۲۰ یک بحران جهانی بود که در آن امنیت غذایی به سرعت به یک نگرانی اساسی تبدیل شد. باز هم، کارگران مهاجر در مزارع بودند که از قطع شدن زنجیره تامین مواد غذایی ایالات متحده جلوگیری کردند.

با این تفاوت که کارگرانی که همواره در طول تاریخ ایالات متحده، به عنوان ابزاری یک بار مصرف تلقی می‌شدند، این بار در طول بحران COVID-۱۹ "ضروری" تعریف شدند و از قضا، این دولت ظاهرا سختگیر ترامپ بود که کارگران کشاورزی را بخشی از "زیرساخت‌های ضروری حیاتی" آمریکا اعلام کرد.

حتی زمانی که دولت ترامپ از فرصت همه گیری استفاده کرد تا به طور مؤثر مرز‌ها را به روی پناهجویان ببندد، همان دولت مطمئن شد که مکزیکی‌های جوان و نیرومند دارای ویزای کارگران کشاورزی H۲-A می‌توانند برای کری به مزارع امریکا بیایند.

در دوران همه گیری که فعالیت همه اقشار محدود و به مردم گفته شد که در خانه‌ها بمانند، به کارگران مزارع که تقریبا همه آن‌ها لاتین تبار بودند، تاکید شد که به کار خود ادامه دهند. در حالی که آمریکایی‌ها در فضای ملتهب آن روز‌ها قفسه‌های خواربار فروشگاه‌ها را خالی می‌کردند، کارگران مهاجر مزارع مجبور شدند که سخت‌تر کار کنند و خطر را بجان بخرند تا جامعه مصرف کننده امریکایی از بحران غذایی تمام‌عیار دور بماند.

طبق آمار مرگ و میر‌های کرونایی، به طرز غم انگیزی، مانند بسیاری از سایر کارگران مهاجر در بخش‌های زیرساختی حیاتی، کشاورزان بهای هولناکی را برای این حضور در خط مقدم تامین غذا در دوران همه گیری پرداختند.

این درحالی بود که کشاورزان مهاجر حتی قبل از همه‌گیری کووید-۱۹ نیز، به دلایل مختلفی مانند قرار گرفتن در معرض آفت‌کش‌های خطرناک، موج گرما و دمای کشنده و دود آتش‌سوزی، شرایط کاری ناایمن داشتند.

از همین روست که کشاورزی، پس از همه گیری نیز، همانند قبل از آن، یکی از کشنده‌ترین صنایع در ایالات متحده است.

در پی جنگ روسیه و اوکراین، جهان آشکارتر از همیشه تلاقی بین تولید غذا و نظام ژئوپلیتیک را مشاهده کرد. اگرچه امریکا نیز از تبعات این جنگ در امان نماند و گرفتار افزایش قیمت‌ها شد، اما بیشترین آسیب را کارگران کشاورزی متحمل شدند.
برای یک ذهن کنجکاو دیدن ارتباطات مستقیم میان کار کشاورزان مهاجر در آمریکا با درگیری در اوکراین دشوار نیست. برای مثال، کالیفرنیا دانه‌های آفتابگردانی را تولید می‌کند که هم اوکراین و هم روسیه از قطب‌های تولید آن و همچنین تولید روغن هستند. وقتی اختلال در عرضه جهانی آفتابگردان و روغن آفتابگردان در سراسر جهان موج می‌زند، تاجران امریکایی فرصتی طلایی برای تصاحب بازار به چنگ می‌آورند، پس کارگران مکزیکی باید بیشتر کار کنند.

درست در زمانی که مقامات مناطقی مانند Yolo County کالیفرنیا که ۴۰ درصد آفتابگردان صادراتی ایالت در آنجا کشت می‌شود، برای موفقیت خود در پر کردن جای خالی آفتابگردان اوکراین و روسیه در بازار جهانی جشن می‌گیرند و با اشاره به کمبود‌هایی که اوضاع بریتانیا، آلمان، فرانسه و سایر کشور‌های اروپایی را بحرانی کرده بود، به کار خود در کمک به تامین امنیت غذایی جهان افتخار می‌کنند، این کشاورزان مهاجر هستند که در مزارع آفتابگران، حتی در ساعات تاریکی شب باید با آفات و حشره‌ها مبارزه کنند و ضمن استفاده از حشره کش‌ها با دقت مراقب سلامت ساقه‌ها باشند.

این تضمین کنندگان امنیت غذایی امریکا، همان کشاورزان غیرقانونی هستند که خودشان با ناامنی غذایی دست و پنجه نرم می‌کنند.

خبرنگار فارین پالسی می‌نویسد: من شخصاً خردسالانی را می‌شناسم که در ساعاتی که می‌بایست در مدرسه باشند، در مزارع آفتابگردان کار می‌کنند و این یکی دیگر از میراث‌های نادیده گرفتن و حذف کشاورزان مهاجر از عرصه حقوق اجتماعی است؛ یعنی کودکان کار.

سوای این نمایش‌های تبلیغاتی در دوران انتخابات و وعده‌هایی که نامزد‌های دموکرات یا جمهوری خواه سنا با هدف جلب آراء امریکائیان لاتین تبار و سایر مهاجران دارای حق رای مطرح می‌کنند، واقعیت این است که مقامات امنیت ملی و سیاست گذاران ظاهرا پر مشغله در واشنگتن، بدون شک به ندرت در مورد کشاورزان لاتین تبار در مزارع تگزاس جنوبی یا دره مرکزی کالیفرنیا فکر می‌کنند. هر طرح و پیشنهادی برای برداشتن گامی در مسیر تامین حقوق مهاجران، به سرعت از عرصه سیاست‌های داخلی و خارجی کنار گذاشته می‌شود و این متناسب با ترکیب مناصب و پست‌های متنوع در این عرصه هاست که به طرز شرم آوری نشان دهنده تنوع قومی و نژادی ایالات متحده نیستند.

بجز در دوران تبلیغات انتخاباتی، زمان بهتری برای استراتژیست‌های آمریکایی و متخصصان سیاسی وجود ندارد تا به شرایط کار و زندگی کشاورزان در آمریکا توجه کنند.

این درحالی است که هنوز هم، با عبور از التهاب دوران اولیه همه گیری و بحران ماه‌های نخست جنگ اوکراین، کارگران مزرعه در پائیز ۲۰۲۲ همانند تابستان ۸۰ سال پیش در ۱۹۴۲ برای امنیت ملی ایالات متحده ضروری هستند و آمریکا برای تولید غذای کافی برای تغذیه مردم خود یا صادرات به کشور‌های دیگر، باید از داشتن نیروی کار کشاورزی سالم و انعطاف پذیر مطمئن باشد.

از همین روست که یکی از اصلی‌ترین محور‌ها در سخنرانی‌های نامزد‌های سنا توجه به لاتین تبار‌هایی است که همواره یا نامرئی بوده اند و یا در چشم جامعه متعصب امریکا، در قالب مزاحم و انگل دیده می‌شدند.

به نظر می‌رسد که با آشکار شدن آسیب پذیری زنجیره‌های تامین غذای جهانی پس از جنگ اوکراین، استراتژیست‌های جمهوری خواه نیز درباره لزوم اصلاح مسیر و دست برداشتن از گناه اصلی سیاست کشاورزی که ارتکاب به آن از دهه ۱۹۳۰ آغاز شد، می‌گویند و می‌نویسند.

"راه بهتری برای بهبود سلامت و انعطاف‌پذیری کشاورزی آمریکا وجود ندارد جز اینکه به کشاورزان مهاجر یا فرزندان آن‌ها اجازه دهیم تا با خارج شدن از تاریکی ناامنی اجتماعی و اقتصادی، بخشی از دموکراسی ایالات متحده شوند و حق داشته باشند که به حمایت‌های اجتماعی تکیه کنند. " این سخنان، اگرچه فقط در برخی از کمپین‌های انتخاباتی مطرح می‌شوند، اما در نقطه مقابل سیاست حاکمی است که از دهه ۱۹۳۰ با تصویب قانون موسوم به نیو دیل اعمال می‌شود. قانونی که کارگران کشاورزی را آشکارا به دلیل نژادشان از هرگونه حمایت محروم می‌کند.

فارین پالسی تاکید به لزوم بهبود حقوق کارگران مزارع در متن سخنرانی جو بایدن در اجلاس سران قاره امریکا و اشاره او به سوء استفاده‌های گسترده در سیستم ویزای کارگر مهمان H۲-A را نشانه خوبی در اصلاح نگرش حاکمان امریکا می‌داند و می‌نویسد که اقدام رئیس جمهور امریکا در راضی کردن برخی از مقامات کالیفرنیا برای امضای قانونی که به کارگران اجازه می‌دهد درخواست‌هایی درباره امنیت خود و خانواده هایشان مطرح کنند و یا احیانا تقاضای حمایت داشته باشند، یک گام درخشان در مسیر اصلاح قانون نیو دیل است.

استراتژیست‌های واشنگتن می‌دانند که تامین امنیت غذایی امریکا در دهه‌ای غیرقابل پیش بینی و مستعد درگیری و بحران، در گرو ادامه بهره کشی از نیروی کار انسانی مهاجران است و تنها راه تداوم این روند و تضمین در اختیار بودن کارگران بالقوه برای آینده، در کنار دستمزد‌های قابل قبول، بهبود دیدگاه افکار عمومی مردم مکزیک و سایر کشور‌های امریکای جنوبی نسبت به شرایط مهاجران لاتین تبار در ایالات متحده است. بهتر شدن شرایط کار و زندگی برای کشاورزان مهاجر ضمن اینکه موجب افزایش نیروی کار در حال حاضر می‌شود، در دست بودن کارگران مورد نیاز آینده را نیز تضمین می‌کند.

اغلب اعضای سنا، به ویژه آن‌ها که خود مالک مزارع وسیع هستند، بخوبی می‌دانند که بر خلاف تصور غالب، چرخ کشاورزی امریکا، دستکم در مورد محصولات تازه، جالیزی، صیفی، سبزیجات و باغی با نیروی کار انسانی می‌چرخد و با بالا رفتن مداوم هزینه‌های انرژی و خدمات فنی، بکار گیری کارگر در مزارع، حتی بصورت قانونی و تامین حقوق اجتماعی نیز، به صرفه‌تر و مطمئن‌تر از خرید و استفاده از ماشین آلات جدید و تجهیزات گرانقیمت است.

سامانه‌های ترکیبی و کارخانه‌های متحرک برداشت و بسته بندی محصولات کشاورزی که در ویدئو‌ها و گزارش‌های تلویزیونی به نمایش در می‌آیند حتی برای مجتمع‌های بزرگ کشت و صنعت نیز پرهزینه اند و بجز در معدودی امور که پیش از این نیز، با ماشین‌های کوچکتر انجام می‌شد، کارایی مطلوبی ندارند. اگرچه با تسریع روند تغییرات در تمدن بشری، ماشینی شدن کار و زندگی جوامع امری ناگزیر به نظر می‌رسد و کشاورزی نیز مشمول آن است، اما دستکم در دهه فعلی، استفاده از نیروی کار انسانی در مزارع برای کارفرمایان به صرفه‌تر و مطمئن‌تر است.

از همین روست که با سرکشی به مزارع بزرگ صیفی و سبزیجات کالیفرنیا در پائیز ۲۰۲۲ بجای دستگاه‌های چندکاره و خودکار، هزاران کارگر اسپانیایی تبار می‌بینیم که در ردیف‌های منظم مشغول برداشت محصول اند.

گزارش فارین پالسی با اشاره به این که امنیت ملی ایالات متحده نیازمند ثبات در همه بخش‌های جامعه است، با تاکید بر این نکته پایان می‌یابد که "امنیت غذایی جامعه نباید به استثمار و سوء استفاده از آسیب پذیرترین نیرو‌های کار متکی باشد.