فیض شریفی در این یادداشت اختصاصی برای گروه فرهنگی ایرنا افزوده است: یدالله رویایی درباره عباس صفاری نوشته: ...و «کم ترین ها»  را نه به خاطر تواضع (چرا که وضعی در برابر خود نمی بینم) بل به خاطر این گفتم که شاعران خوب کم اند. صفاری را هم دوست دارم از همین گروه بدانم، با «ترین» یا بی «ترین» خودش می داند. همین که متعلق به گروه «کم ها» باشیم حرف کمی نیست. 

صفاری یک شاعر حرفه‌ای بود که با چند کتاب، در جامعه ادبی ایران بر سر زبان ها افتاد. دفتر کبریت خیس عباس صفاری به چاپ هیجدهم رسید و این برای شعر سپید ایران امید کمی نبود. پیش از کبریت خیس چند دفتر شعر دیگر هم داشت که از این جمله اند: در ملتقای دست و سیب، تاریک روشنای حضور، دوربین قدیمی و اشعار دیگر و حکایت ما. عباس صفاری دو کتاب هم ترجمه کرد، ماه و تنهایی عاشقان، اشعار ایزومی شی کی بو و اونو کوماچی  و عاشقانه های مصر باستان از راپاوند. 
یک کتاب هم درباره تنکا نوشت. تنکا (tanka) پیش از هایکو پا گرفت. این قالب از فرم های تغزلی شعر ژاپن است. 
عباس صفاری یکی از بهترین تنکاسرایان معاصر است. به دو تنکا شاعر نظر بیندازیم:

بر این جاده‌ی ساحلی هرگز 
این چنین بی‌اعتنا به دریا 
و پر گاز نرانده‌ام 
هرجای پایی 
بر ماسه‌های خیس 
شباهت به جای پای تو دارد. 

همچنین است:

آسمان 
و هرچه آبی دیگر 
اگر چشمان تو نیست 
رنگ هدر رفته است 
بر بوم روزهای حرام شده 
چه رنگ ها که هدر رفتند 
و تو نشدند 

اگر صفاری همین راه را ادامه می داد بیش تر بر صدر می نشست. 
زبان شعر صفاری آمیخته‌ای از زبان روزمره و رسمی و زبان ترجمه است. هنر صفاری در این است که با همین زبان شناخته شده از مثل های سایر فارسی به زیبایی هنجارشکنی می‌کند:

تقصیر چشم انداز نیست که دیگر 
فراتر از نوک بینی جراحی شده و قشنگت 
هیچ نمی بینی. ..

حُسن کار صفاری در این است که او این ضرب المثل ها را با موضوعات و معضلات اجتماعی و سیاسی و عاشقانه آغشته می کند: 

لازم نیست دنیا دیده باشد 
همین که تو را خوب ببیند. دنیایی را دیده است. ..
از هزاران زنی که فردا 
پیاده می شوند از قطار 
یکی زیبا 
و مابقی مسافرند.

و همچنین است که می گوید:

آنقدر نشنیدند که گاهی 
فکر می کنم زیر آسمان خدا 
کسی کر نیست 
ماییم که خفه خون گرفته ایم:
تندیس های بی آزاری زیر باران 
در یک میدان قدیمی 
و صدایمان التماس مادران پلازاست 
که فقط کبوتران را دورمان جمع می کند.

مادران پلازا به مادرانی گفته می شود که زمان جنگ کثیف در آرژانتین هر یک شنبه با عکس فرزندان گمشده خویش در میدان ها دور هم جمع می شده اند. 
عباس صفاری نگاهی متکثر و روحیه وسیع المشربی داشت. حضور او در ماورا بحار باعث نشد جذب زرق و برق جهان غرب و آمریکا بشود.  او نگاهی تغزلی و اروتیک وار ( هماهنگی ذهنی و قلبی و جسمی ) به معشوق داشت و با نگاهی نرم و پرانعطاف به مقوله های پیش رو می نگریست. 
صفاری:

مثل نیلوفری که بودا 
یک صبح بی حکمت بهاری 
در آن نگریسته باشد  زیبا بود 
و زیباتر می شد 
وقتی از یاد می برد 
زیبایی اش را. ..

شاید علت آن که صفاری خیلی به دیده نیامد آن بود که هم خارج‌نشین بود و هم خلوت‌نشین و به قول حافظ: خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است/ چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است. 

 عباس صفاری، شاعر و ترانه‌سرا امروز (سه‌شنبه، هفتم بهمن) در سن ۶۹ سالگی بعد از مدتی تحمل بیماری کرونا در بیمارستانی نزدیک محل زندگی‌اش در کالیفرنیای آمریکا درگذشت.