فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

عیشم مدام است از لعل دلخواه

کارم به کام است الحمدلله‌

ای بخت سرکش تنگش به بر کش

گه جام زر کش گه لعل دلخواه

ما را به رندی افسانه کردند

پیران جاهل شیخان گمراه

از دست زاهد کردیم توبه

و از فعل عابد استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت

چشمی و صد نم جانی و صد آه

کافر مبیناد این غم که دیده‌ست

از قامتت سرو از عارضت ماه

شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه ورد سحرگاه

شرح لغت: مبیناد: مبادا که ببیند، فعل دعایی نفی

تفسیر عرفانی:

از لعل یار خوشی‌ام دایمی است. خدا را شکر که همه چیز مطابق آرزویم است! مقصود او از این شعر این است که، وارستگان درگاه معشوق، پیوسته در اندوه فراق دوست به سر می‌برند و پیوسته از دوری او در تب و تابند. از این رو طالب وصالند تا بدین سان اندوهشان به شادی مبدل گردد و بتوانند در پیشگاه حضرت دوست کام دل برآرند.

تعبیر غزل:

انسان‌هایی که طعم عشق واقعی را چشیده اند، همه چیز را به خاطر عشق واقعی فدا می‌کنند و از بذل عزیزترین چیزی که نزدشان است، دریغ نمی‌ورزند. خوش به حال تو اگر بتوانی عشقی را که اینک در دل پرورش داده‌ای، به سر منزل وصال برسانی.