به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس، این روزها عاشقان امام رضا (ع) از هر مسیری خود را به مشهد می‌رسانند تا در سالروز شهادت عزادار امام رئوف در حرم باشند.جاده‌های ورودی به مشهد شاهد خیل عظیمی از زائرانی است که از استان‌های مختلف با پای پیاده رهسپار دیار عاشقی شده اند.

برای گزارش عازم مسیر ملک‌آباد به مشهد می‌شویم، جاده‌ای قدیمی که این روزها مسیر تردد هزاران زائر پیاده ای است که رضا رضا گویان خود را به حرم مطهر می‌رسانند تا عرض ارادتی به ضامن آهو داشته باشند و روزی یک ساله خود را از امامشان بگیرند.

خانم میانسالی که با پای برهنه در این مسیر قدم بر می‌دارد با چشمانی اشکبار می‌گوید: 10 سال است که مسیر سبزوار به مشهد را پیاده با کاروان طی کرده‌ام و هرسال برای آمدن به حرم مشتاق تر از سال دیگر می‌شوم.

وی ادامه می‌دهد: امام رضا (ع) چیزی به من هدیه داد که هیچ دکتر ودارویی نتوانست کمکم کند، پس از گذشت 5 سال از ازدواجم بچه دار نمی‌شدیم و دکترها هم تقریبا ما را ناامید کرده بودند؛ از مطب دکتر به حرم آمدم و از امام رضا(ع) خواستم تا گره این مشکل را در زندگیم باز کند.

از حرم به سمت سبزوار که حرکت می‌کردم حس عجیبی داشتم در حالی که پزشکان جوابم کرده بودند اما حال خوشی داشتم تا این که بعد از گذشت چند ماه خداوند فرزندی به من داد و از همان سال پیاده قصد کردم تا به زیارتش بیایم.

پسربچه کوچکی که با پاهای کوچکش به سختی قدم بر می‌داشت نیز به خبرنگار تسنیم گفت: درست است که خسته شده ام و پاهایم درد می‌کند ولی همه این‌ها لحظه روبه رو شدن با حرم از بین می‌رود و شیرینی خوبی دارد.

یکی از موکب داران مستقر در این مسیر نیز اظهارداشت: قبل از دهه آخر صفر دغدغه امسال را داشتم که با افزایش قیمت‌ها برای موکب چطور کمک جمع کنم. از امام رضا(ع) کمک خواستم و گفتم خودت میدانی که این کار فقط خدمت به زائران است و باور کنید؛ هنوز نمی‌دانم پول موکب از کجا تامین شده است.

این موکب دار مسیر عاشقی افزود: در این سال‌ها کرامات زیادی از امام رئوف در این مسیر دیده ایم و حسی که خدمت به زائر دارد در هیچ چیز دیگری نیست.

حدود 20 کیلومتری که از ملک آباد پیاده طی مسیر می‌کنیم به تپه سلام رسیدیم جاییکه کمتر عاشقی پیدا می‌شود که اشک از چشمانش جاری نشود ، زائران رو به مشهد الرضا می‌کنند و سلام می‌دهند.

از اینجا قدم‌هایی که تا یک ساعت پیش به کندی برداشته می‌شد سرعت بیشتری می‌گیرد، بی تابی شروع می‌شود، فقط هدف یک نقطه است "حرم" جایی که دل‌ها آرام می‌گیرد و عاشق به وصال خود می‌رسد.

مردم مشهد رسم میزبانی را بجا می‌آورند، ماشین‌ها و مردم به استقبال زائران می‌آیند، یکی التماس می‌کند تا از او آب معدنی بگیری، خانمی گریه می‌کند تا یک ساندویج از دستش بگیری، همه در تلاش هستند تا به زائران خدمت کنند و به راستی که اینجا دیار عاشقان و دل دادگان است.

تپش قلب بیشتر می‌شود، جوری در سینه می‌تپد که گویا می‌خواهد از آن بیرون بزند ، وارد خیابان امام رضا(ع) می‌شویم، گریه زائران دیگر تاب نمی‌آورد و اشک‌ها از گونه‌ها جاری می‌شود،چشم به گنبد زرد طلا افتاده ،قدم که برمی‌داری گویا زیر پاها چیزی نیست در زمین هستی و نه در آسمان،حس عجیبی است که توصیف آن در کلمات نمی‌گنجد به میدان که می رسیم هوا عوض می‌شود آرامش عجیبی پیدا می‌کنی و وارد حرم‌ می شوی دیگر از آن خودت نیستی به طور یقین امام تو را در آغوش می‌گیرد جوری که هیچ چیز نمی‌شنوی و فقط این تو هستی و امام رضا(ع)...

انتهای پیام/282/