فرضیه پژوهشگران در این پروژه، این بود که وقتی واکسن از طریق تزریق پرفشار بدون سوزن ارائه می‌شود، واکنش پادتن خنثی‌کننده قابل تشخیصی را ایجاد می‌کند. آن‌ها شواهدی را مبنی بر ایمنی‌زایی این واکسن در میمون‌های رزوس دنبال کردند.

 

آن‌ها حیوانات مورد بررسی را با استفاده از دو روش دارورسانی بدون سوزن واکسینه کردند. نخستین روش مورد استفاده، دستگاه موسوم به "استراتیس" (Stratis) بود که در هر دوز واکسیناسیون، دو میلی‌گرم دارو را به صورت عضلانی تحویل داد. دومین تلاش برای دارورسانی زیر جلدی، تحویل ۰.۴ میلی‌گرم دارو در هر بار واکسیناسیون با دستگاه موسوم به "تروپیس" (Tropis) بود. پژوهشگران، پادتن‌های خنثی‌کننده حاصل از واکسن را با استفاده از دو سنجش موسوم به "PRNT" و "PsVNA" اندازه‌گیری کردند. علاوه بر این، آن‌ها یک سنجش ایمنی چندگانه "MAGPIX" را انجام دادند که از پروتئین خوشه‌ای کروناویروس، "دامنه اتصال گیرنده" (RBD) و "پروتئین‌های نوکلئوکپسید" (NP) استفاده می‌کند.

 

در این پژوهش، از ۱۲ میمون رزوس چینی بین هشت تا ۱۵ سال و وزن بین پنج تا ۱۶ کیلوگرم استفاده شد. هر گروه واکسیناسیون شامل سه حیوان نر و سه حیوان ماده بود. پژوهشگران، روزانه همه حیوانات را از نظر ناهنجاری‌های بالینی و رفتاری زیر نظر گرفتند.

 

پژوهش‌های آینده باید راه‌هایی را برای افزایش قدرت واکسن پرفشار مبتنی بر DNA مورد بررسی قرار دهند تا امکان استفاده از آن به عنوان یک واکسن مستقل فراهم شود. با وجود این، دوز‌های مورد استفاده در این پژوهش، واکنش‌های پادتن خنثی‌کننده مورد نظر را به دنبال ارائه دو دوز ایجاد کردند. این موضوع، واکسن را بسیار سودمند می‌کند. این راهبرد واکسیناسیون، از یک واکسن تقویت‌کننده حاصل از پلتفرم متفاوتی نسبت به واکسن مورد استفاده برای تکمیل مجموعه واکسیناسیون اولیه استفاده می‌کند.