دکتر رضا داوری‌اردکانی، فیلسوف معاصر، در پیامی برای درگذشت استاد سایه که در مراسم یادبود خبرآنلاین قرائت شد، تاکید کرده است: « ما امروز در عزا و ماتم مرگ شاعری نشسته ایم که در زمره بزرگترین سخن سرایان زمان و شاید سرآمد غزلسرایان بود هرچند که او خود به شهریار ارادت می ورزید و برای او در غزلسرایی مقام ممتاز قائل بود. اما درست آن است که ابتهاج بیش از استاد خود، غزل را با زندگی مردمان پیوند داده است.»
رئیس فرهنگستان علوم ایران می افزاید: « عصر ما هر چه بود و هرچه هست، از بعضی برکات بی بهره نبود. نسل ما از این بخت برخوردار بود که در دوران درخشش شعر فارسی به سر برد. این دوران را اگر نتوان در عرض چهار قرن دوران اول شعر فارسی قرار داد، مسلماً در قیاس با دوران ششصد ساله بعد از حافظ تا زمان مشروطیت، دوران آبرومندی سخن و شعر فارسی است و به این جهت این نسل باید راضی و خرسند باشد که در سختیها و تلخی ها و شکست ها، شاعران را همراه خود می دیده و می توانسته است در پناه شعرشان آرامشی بیابد.»
وی درباره نسبت استاد سایه و سیاست آورده است: « ابتهاج شاعر مردم بود. مقصود این نیست که او شعر سیاسی می گفت. شاعر می تواند به یک ایدئولوژی تعلق عادی و رسمی داشته باشد اما شعر، امری ورای ایدئولوژی است و از جای دیگر می آید.»
متن کامل این پیام دکتر رضا داوری اردکانی را بخوانید: دریغ و تسلی؛ برای «سایه»، شعر فارسی و سیاست
/6262
