به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، محرم که می‌رسد همه در تکاپوی ابراز عشق و ارادت به حسین‌بن علی(ع) هستند، هیاتی‌ها در تکاپو برای ذاکری‌اند و پیرغلامان برای میزبانی از عزاداران اباعبدالله(ع) سنگ تمام می‌گذارند.

هرکس به طریقی این اخلاص و علاقه را به خاندان آل الله(ص) عرضه می‌دارد؛ یکی با لباس مشکی‌ سینه زن هیئت‌ها می‌شود و یکی در قبای نوکری به زائران خدمت می‌کند؛ اما همه با یک هدف خادم مجلس امام حسین(ع) می‌شوند و آن هم تمرین جانبازی برای اباعبدالله(ع) است. 

این روزها در حرم حضرت علی بن موسی الرضا(ع)، شور و شعور حسینی موج می‌زند. در و دیواری که رنگ ماتم  و عزار به خود گرفته و صدای نوحه و ذکر یا حسین(ع) از همه‌جا به گوش می‌رسد. عزاداران و شیفتگانی که نتوانستند به کربلای معلی مشرف شوند از سراسر عالم خود را به این جغرافیای بهشتی رسانده‌اند تا در جوار امام رئوف، سوگوار جد بزرگشان حضرت سیدالشهدا(ع) باشند.

از همه جا آمده‌اند تا بگویند حب الحسین در دل‌ و قلبشان ریشه دوانده، آمده‌اند تا بگویند «ان للحسین محبة مکنونة فی قلوب المؤمنین». اینجا جغرافیا، زبان و مسلک‌ها رنگ ‌می‌بازد و همه ذوب می‌شوند برای حسین(ع). 

حرم امام رئوف که هر ساله پذیرای خیل عظیم ارادتمندان است، امسال به لطف ائمه اطهار(ع) و با پشت سر گذاشتن شرایط سخت کرونا، از چند روز مانده به ماه محرم رنگ و بویی دیگر به خود می‌گیرد و مقدمات عزاداری‌ها از روزهای منتهی به ماه ذی‌الحجه آغاز می‌شود. زمانی که حرم امام رضا(ع) سیاه‌پوش عزای حضرت سیدالشهدا(ع) می‌گردد و در و دیوار صحن‌ها و رواق‌ها نشانی از غم به خود می‌گیرند. 

یک روز مانده به محرم هیئت‌های عزادار از سراسر کشور در حرم گردهم می‌آیند تا در مراسمی که نام و نشانش «اذن عزا» است برای عزاداری اباعبدالله الحسین(ع) از حضرت رضا(ع) اذن بگیرند. اما در طلوع نخستین روز ماه محرم خادمان بارگاه منور رضوی برای اعلام عزای سید و سالار شهیدان به مردم، بر ماذنه‌ها و گل‌دسته‌های بارگاه ملکوتی رفتند و با قرائت گزیده‌ای از ترجیع بند شعر محتشم کاشانی «باز این چه شورش است که در خلق عالم است / باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است» به نوحه‌خوانی پرداختند و همگان را به شرکت در مراسم حسینی و اقامه عزا دعوت کردند. خادمانی که مظلومیت امام حسین(ع) را از بلندای 14 گلدسته‌‌ حرم فریاد می‌زدند و صوت مرثیه‌خوانی‌شان دل‌ها را بی‌قرار حسین(ع) می‌کرد.

اجتماع عاشقان حسینی

در این رسم دلدادگی نمی‌شود محب حسین(ع) بود و بی‌قرار و شیدایش نشد؟ نمی‌شود که هر سال ماه محرم داغ دلت تازه‌تر نشود و آتش درونت ملتهب‌تر نگردد. عزای حسین(ع)، حرارتی دارد که هرگز خاموش نمی‌شود و این همان شوری است که وقتی امیر مومنین علی(ع) گذرش بر کربلا افتاد فرمود: «اینجا قربانگاه عاشقان و مشهد شهیدان است، شهیدانی که نه شهدای گذشته و نه شهدای آینده هرگز به پای‌شان نمی‌رسند». 

همین جایگاه و مقام است که همه را شیفته خود می‌کند و عزاداری را رسمی برای این شیفتگی. «حسینیه حرم» هم که در این شب‌ها میزبان عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) است با برپایی مراسم‌های پرشور و گدازی که همه عزاداران را با خود در این سوگواره غم همراه می‌کند، هر شب نمایشی از حضور عزادارانی با زبان‌ها و آیین‌های متفاوتی است.

محفلی مردمی که صاحب مجلس عزادارانی از داخل و خارج کشور بودند؛ شور و حال عزادارانی که صحنه حضور هیئت‌هایی از یزد، لرستان، خوزستان ،گلستان، افغانستان، هند و پاکستان به نمایش می‌گذاشت دیدنی بود. هر هئیت با همان سبک و آیین عزاداری خاص خود چراغ مجلس عزای سید و سالار شهیدان را روشن می‌کرد.

یک شب مهمان ویژه این مراسم شهیدی از رامیان استان گلستان می‌شود و شبی دیگر هیئت عزاداران یزدی با همان سبک روضه‌خوانی دسته جمعی، دفتر جدیدی از عزاداری امام حسین(ع) را در حرم حضرت رضا(ع) باز کردند؛ عزادارانی که با ریتم و آهنگ مداح دم می‌گرفتند و «وا حسین» گویان به سینه می‌زدند.

اما عزاداری مهاجران کشور افغانستان و پاکستان هم خالی از لطف نبود. مراسمی پرشور و گداز که رسم دلدادگی‌شان را با نوحه‌خوانی و سینه‌زنی کشور خود ابراز کردند و نشان دادن عشق به ابی اعبدالله(ع) مرز نمی‌شناسد. 

سوگواره‌ای برای خردسال‌ترین و جوان‌ترین شهیدان کربلا 

ماه محرم که به روز ششم می‌رسد، سندش هم به یاد قاسم‌بن‌الحسن(ع) و سوگواره «احلی من‌العسل» سند می‌خورد. محفلی که محل عرض ارادت بزرگ مردان کوچک به شهدای نوجوان دشت کربلا به ویژه حضرت قاسم(ع) بود. مراسمی که با حضور چند هزار نفره از نوجوانان و جوانان سراسر کشور برگزار شد و هر کدامشان آرزوی قلبی‌شان این بود که ای کاش همانند حضرت قاسم بن الحسن (ع) در کربلا می‌بودند و با لبیک به حسین، ندای «هل من ناصر ینصرنی» را پاسخ می‌دادند.

و اما هر چه به روز عاشورا نزدیک‌تر می‌شویم، تب و تاب عزاداری‌ها بیشتر می‌شود. روز هفتم ماه محرم که می‌رسد نوبت به ایفای نقش خردسال‌ترین فرد کربلا، حضرت علی اصغر (ع) می‌رسد. روزی که به عظمت نام طفل شیرخواره امام حسین(ع) نامگذاری می‌شود و به همین بهانه محافل عزاداری در سراسر کشور زیر پرچم امام حسین(ع) تشکیل می‌شود. مادرانی که به همراه فرزند شیرخواره حضور دارند و با هر صدای نوحه و مرثیه‌ای دل‌شان مالامال درد می‌شود و به یاد کوچکترین شهید کربلا، آرام و بی صدا اشک می‌ریزند. اوج سوزناکی محفل جایی است که مادران طفل‌هایشان را روی دست به سمت آسمان بلند کردند تا دلشان را جای دل رباب بگذارند و پیمانه صبر و استقامت‌شان را با تبعیت از الگوهای صبر و اسطوره‌های مقاومت پُر کرده باشند. 

خطبه ‌خوانی شب عاشورا 

ماه محرم که به تاسوعا می‌رسد مشهدالرضا(ع) غرق در ماتم و عزا می‌شود و کانون تمام عزاداری‌ها به حرم حضرت رضا(ع) ختم می‌شود. شمار بسیاری از هیأت‌های عزادار حسینی پس از طی مسافتی با سینه‌زنی و اجرای آیین‌های عزاداری در خیابان‌های منتهی به حرم اقامه عزا می‌کنند.

امسال صحن پیامبر اعظم(ص) محل برگزاری آیین خطبه‌‌خوانی در شب عاشورا بود. مراسمی که دوبار در سال برگزار می‌شود، یکی در شب شهادت حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و دیگری در شب شهادت حضرت علی بن موسی الرضا(ع).

این مراسم امسال با شکوه خاصی با حضور مردم برگزار شد. هیئت سیاهپوش خدام با در دست داشتن لاله‌های شمع دور تا دور مجلس می‌چرخیدند و تسلیت گوی این غم بزرگ به حضار بودند و سپس خطبه شب عاشورا را قرائت کردند.

ظهر عاشورا هم حرم غوغا می‌شود. هیئت‌های عزادار پس از پیاده‌روی و سینه‌زنی و علم‌گردانی، خود را به حرم می‌رسانند. کانون این عزاداری‌ها صحن پیامبر اعظم(ص) است. جایی که مملو از زائران و مجاورانی است که برای اقامه نماز ظهر عاشورا خود را به این اجتماع بزرگ رسانده‌اند. سوگواران حسینی در حرم حضرت رضا(ع) پس از اجرای مراسم مقتل‌خوانی نماز ظهر عاشورا را به یاد آخرین نماز سید و سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و به تبعیت از حضرت سید الشهدا(ع) نماز اول وقت را اقامه کردند.

با فرا رسیدن غروب عاشورای حضرت اباعبدالله الحسین(ع) زائران عزادار برای یادآوری فضای غم بار و حزن انگیز عصر عاشورا با روشن کردن شمع با اسرای کربلا ابراز همدردی کردند. 

چهار راه شهدا اما کانون عزاداری خادمان بارگاه منور رضوی می شود. جایی که تمام خدمه با شمع‌هایی روشن این مسیر را تا حرم مطهر طی ‌می کنند و به عزاداری و سوگواری می پردازند. پس از آن در صحن پیامبر اعظم(ع) گردهم ‌می آیند و آیین شام غریبان را اجرا می کنند. در این آیین از خادمان تا کفشداران، فراشان و دربانان در چهار راه شهدا جمع می شوند و تا حرم مطهر را در حالیکه شمع روشن در دست دارند با نوای «عالم همه محزون و پریشان حسین(ع) است، شام است ولی شام غریبان حسین(ع) است، مظلوم حسین(ع) جان، مظلوم حسین(ع) جان» پیاده مسیر را طی کرده و به عزاداری می پردازند.

عاشورای امسال هم گذشت و اقبالی دیگر نصیب ما شد تا بر سر سفره رحمت اباعبدالله(ع) زنگار از دل‌ بزدائیم و دوباره در مکتب سیدالشهدا تلمذ کنیم. اگرچه «پای ما لَنگ است و منزل بس دراز/ دست ما کوتاه و خرما بر نَخیل» اما دامان تو پر از کرامت است، دعای ما این است که تاسوعا و عاشورای دیگری را در لوح تقدیر ما بنویسی و ما را تا ابد سینه زن و روضه‌خوان هیئت‌های خود کنی.

انتهای پیام/