به گزارش بهداشت نیوز، آبله میمونی یک بیماری ویروسی نادر می باشد که اغلب به صورت یک بیماری خفیف تا متوسط ظاهر می گردد و اکثر بیماران نیز طی ۴ هفته بهبود می یابند؛ اما می تواند به بیماری سریعا کشنده نیز تبدیل گردد.  محققان این بیماری را برای نخستین‌بار در سال ۱۹۵۸ در میمون‌های آزمایشگاهی شناسایی کردند و نخستین مبتلا انسانی به آبله میمون در سال ۱۹۷۰ در جمهوری کنگو ثبت شد؛ این ویروس از حیوانات وحشی مانند جوندگان یا از طریق افراد آلوده منتقل می‌شود.  نشانه معمول این بیماری، ‌دانه‌های پوستی همراه با تاول در صورت، دست، ‌پا، دهان و اندام تناسلی است. این دانه‌ها ممکن است با تب، احساس ناراحتی یا ناخوشی، سردرد، خستگی و تورم غدد لنفاوی همراه باشند. بروز دانه‌هایی در ناحیه تناسلی در طغیان کنونی این بیماری بیشتر گزارش شده است.

علائم بیماری آبله میمون

دوره کمون یا مدت زمانی که طی می‌شود تا علائم این بیماری ظهور کند معمولاً بین هفت تا ۱۴ روز است، اما این مقدار ممکن است بین پنج تا ۲۱ روز نیز تغییر یابد. آبله میمون با علائم تب، سردرد، دردهای عضلانی، کمر درد، تورم غدد لنفاوی، لرز و خستگی شروع می‌شود و در عرض یک تا سه روز پس از ظهور تب بثورات پوستی نیز پدیدار خواهد شد.

مراحل پیشرفت ضایعات پوستی بیماری آبله میمون

عارضه‌های پوستی ناشی از آبله میمون در طول دوره بیماری به صورت زیر پیشرفت می‌کند و در نهایت خشک شده و از بین می‌رود، اما آثار آن ممکن است بر پوست باقی بماند.

ماکول: این ضایعات مسطحی است و اندازه آن‌ها کمتر از یک سانتی‌متر است؛ ماکول به سادگی و با چشم قابل شناسایی است و براساس علت بیماری می‌تواند رنگ‌های مختلفی داشته‌باشد.

پاپول: این واژه برای ناحیه برجسته‌ای از بافت پوست استفاده می‌شود. پاپول می‌تواند مرزهای مشخص یا نامشخصی داشته و در اشکال، رنگ‌ها و اندازه‌های مختلفی پدیدار شود.

وزیکول: وزیکول که به عنوان تاول نیز شناخته می‌شود، دارای دیواره‌ای نازک بوده و معمولاً شفاف و کوچک است.

پوسچول: قسمتی برآمده از پوسته پر از مایع زرد رنگ به عنوان پوسچول شناخته می‌شود و درواقع یک جوش بزرگ است.

دلمه: دلمه یک پوشش محافظ بافتی است که پس از آسیب‌دیدن پوست ایجاد می‌شود.

نحوه سرایت ویروس آبله میمون
نحوه سرایت ویروس آبله میمون اغلب از طریق ذرات درشت تنفسی (Droplets) و در برخی موار نیز از طریق ذرات ریز تنفسی (Aerosols) و تماس مستقیم با ضایعات پوستی می باشد. چون انتقال اغلب از طریق ذرات درشت تنفسی می باشد، لذا برای ابتلا به بیماری اغلب نیاز به تماس های نزدیک و طولانی می باشد (برخلاف کووید ۱۹). تماس مستقیم انسان با حیوان، انسان و اشیا آلوده نیز در سرایت آن نقش دارند. پس از خشک شدن و بهبود تمام تاول ها و راش های پوستی افراد مبتلا، قدرت سرایت آن از بین می رود. ویروس آبله میمون می تواند از طریق پوست آسیب دیده، ترشحات مخاطی (چشم، دهان و بینی)، گازگرفتگی توسط حیوانات آلوده، خراشیدگی ناخن حیوان آلوده و تماس با گوشت حیوان آلوده حین آماده سازی یا تماس با محل نگهداری حیوان آلوده نیز صورت پذیرد.

تشخیص آبله میمون

افتراق بیماری آبله میمون از آبله، آبله مرغان، سرخک، گال، سیفلیس و سایر عفونت های باکتریال پوستی حائز اهمیت می باشد. دقیق ترین و قطعی ترین روش تشخیص بیماری آبله میمون، تهیه نمونه از تاول پوستی (سطح یا مایع درون تاول) یا دلمه های کراسته شده با رعایت اصول ایمنی و ارسال آن جهت تست PCR به آزمایشگاه می باشد. نمونه خون محیطی، ارزش تشخیصی زیادی برای بررسی بیماری آبله میمون ندارد. تست های مبتنی بر آنتی ژن و آنتی بادی ارزش تشخیصی اختصاصی چندانی ندارند. همچنین تلقیح واکسن آبله یا آبله میمون در گذشته نیز می توانند منجر به نتیجه مثبت کاذب در آزمایش خون گردند.

بیماری آبله میمون چقدر مرگ‌بار است؟

این بیماری خود محدود شونده است، اما در موارد شدید که معمولاً در کودکان رخ می‌دهد، شرایط بستگی به دوز اولیه آلودگی و سلامت کودک دارد. وجود بیماری زمینه‌ای به خصوص نقص ایمنی می‌تواند، منجر به وخامت اوضاع شود. دوره بیماری آبله میمون بین دو تا چهار هفته است و میزان مرگ و میر طبق منابع قدیمی‌تر ۱۰ درصد است، اما WHO معتقد است میزان مرگ‌ومیر این بیماری سه الی شش درصد است.

درمان بیماری آبله میمون
دوره بیماری اغلب ۲ الی ۴ هفته ذکر شده است و اغلب بیماری خود محدود می باشد. اما در برخی افراد مانند کودکان و افراد دارای نقص سیستم ایمنی، بیماری شدیدتر نیز دیده می شود. اغلب درمان های حمایتی مانند سایر بیماری های ویروسی و پیشگیری و درمان عفونت های ثانویه کافی به نظر می رسند. اگرچه برخی داروهای ضدویروس، واکسن و ایمونوگلوبولین ها نیز جهت درمان بیماری آبله میمون در افراد پرخطر در حال بررسی می باشند، اما هنوز درمان قطعی آن تایید نشده است. فرد مشکوک باید تا برطرف شدن علائم بیماری قرنطینه گردد و طی مدت قرنطینه نیز فرد بیمار و تمام اطرافیان وی از ماسک های تنفسی استفاده نمایند.

آیا باید نگران وقوع یک پاندمی جدید باشیم؟
پس از وقوع پاندمی کرونا و مرگ و میر بسیاری از افراد و محدودیت های ایجاد شده به دنبال آن، این بار ترس از وقوع یک پاندمی جدید مجددا اضطراب زیادی برای بسیاری از افراد ایجاد کرده است. اما واقعا آیا باید نگران وقوع یک پاندمی جدید باشیم؟ اگرچه که مواردی از این بیماری در بسیاری از کشورهای غیر اندمیک دنیا و اخیرا نیز یک مورد مشکوک در ایران دیده شده است، و باید تمهیدات لازم جهت تشخیص زودرس و در صورت تایید، درمان مناسب آن آماده گردد، اما با توجه به نحوه انتقال آن که بیشتر از طریق ذرات درشت تنفسی (سرعت انتقال بسیار پایین تر) می باشد، نگران وقوع یک پاندمی جدید بودن، بسیار کمتر از کرونا محتمل به نظر می رسد.

بنابر گزارش مفدا بم، در نهایت اگرچه توصیه می شود که آموزش صحیح و کامل مردم و پزشکان در رابطه با علائم و نحوه انتقال این بیماری توسط نهادهای مربوطه به سرعت آغاز گردد، اما ایجاد ترس و وحشت بین مردم نیز منطقی نبوده و به نظر می رسد با رعایت اصول بهداشتی، این بیماری قابلیت کنترل و پیشگیری بسیار راحت تری داشته و نباید آن را با کووید ۱۹ یکسان در نظر گرفت.