همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی

همین اول مطلب توضیح بدهیم که هرگز قصد دفاع از سوءرفتارهای برخی تماشاگران ایرانی را نداریم. این که شماری از آنها به بازیکنان حریف سنگ یا بطری می‌زنند، به سمت‌شان لیزر می‌اندازند، بدوبیراه می‌گویند یا حتی در اتفاقی نادر و به‌مراتب بدتر با نارنجک به استقبال اتوبوس تیم مقابل می‌روند، اصلا و ابدا جای دفاع ندارد. این اتفاقات مخصوصا در شأن ایران و ایرانی نیست؛ قبلا از آنها انتقاد کرده‌ایم و باز هم خواهیم کرد. بااین‌حال وقتی می‌بینیم همین بیخ گوش‌مان در عربستان هواداران الاتحاد روز روشن را برای کریم بنزما تبدیل به شب تیره می‌کنند یا با شلاق به جان حمدلله عبدالرزاق می‌افتند، فکر می‌کنیم بعضی قضاوت‌ها در مورد هوادار ایرانی هم غیرمنصفانه است.

تازیانه در هزاره سوم

وقتی تیتر «شلاق‌خوردن حمدالله عبدالرزارق» را خواندیم، فکر کردیم مثلا نوعی شادی گل بوده یا درنهایت یکی از بازیکنان و هواداران تیم رقیب به شکل نمادین این کار را علیه ستاره الاتحاد انجام داده، اما با تماشای فیلم این اتفاق شوکه شدیم. داستان این‌طوری است که بعد از شکست ۴بر یک الاتحاد برابر الهلال در فینال سوپرجام عربستان، یکی از هواداران تیم زردپوش که نزدیک زمین نشسته رسما شلاقش را بیرون می‌آورد و چند ضربه به عبدالرزاق می‌زند! این در حالی است که اتفاقا تنها گل الاتحاد را همین حمدالله به ثمر رسانده، اما گویا از نگاه هواداران افراطی این کافی نبوده و او به سبک چند قرن پیش باید تازیانه می‌خورده است! این اتفاق سروصدای زیادی به پا کرد و درنهایت با دستگیری تماشاگر خاطی همراه شد.

فرمانروایی در ناز و نعمت

گفته‌ایم و تکرار می‌کنیم که قصد دفاع از بدفرهنگی برخی هواداران ایرانی را نداریم، اما یادتان باشد آن تماشاگر عربستانی که شلاق درآورده و بر سروصورت ستاره تیمش می‌زند، در ناز و نعمت به سر می‌برد. او احتمالا از رفاه مالی بالایی برخوردار است، حتی آنقدر که می‌تواند برای تماشای بازی سوپرجام تا امارات برود؛ بنابراین برخلاف خیلی از هموطنان ما «فوتبال» برایش بازی مرگ و زندگی و آخرین پناهگاه روانی در مقابل انبوه مشکلات نیست. به‌علاوه او در آن ورزشگاه از بهترین امکانات برخوردار است. قرار نیست روی سکوی سیمانی یا صندلی پلاستیکی بنشیند، برای قضای حاجت دچار هزار مشکل شود یا برای خوردن یک ساندویچ کاهو و کالباس پلاسیده، سه‌برابر پول بدهد. با همه اینها جناب هوادار طوری که انگار خودش را «مالک» بازیکن می‌داند، به روی او شلاق می‌کشد و تحقیرش می‌کند؛ تازه آن هم بازیکنانی که اغلب از کیفیتی بسیار بالا برخوردارند.

حالا بروید با خودتان محاسبه کنید ببینید هوادار ایرانی چه دارد، به او چه داده‌ایم و از او چه می‌خواهیم؟ کاش کمی بیشتر قدر این مردم را بدانیم، امکانات بهتری برایشان فراهم کنیم و با احترام بیشتری پذیرایشان باشیم. در آن صورت واقعا شاید نرخ بدرفتاری‌ها در ورزشگاه‌های کشور پایین‌تر بیاید. در برخی موارد با فروش الکترونیکی بلیت (به شکل واقعی و با صندلی‌های شماره‌گذاری‌شده و قابل شناسایی) و نیز استفاده از دوربین‌های مداربسته هم می‌توان جلوی ناهنجاری‌ها را گرفت و فضای بهتری ساخت. این سرمایه انسانی بزرگ حیف است به‌خدا.