او افزود: «شاگردان من خیلی اهل فیلم کوتاه هستند. مثلا می‌‌‌گویند ما یک موضوع اجتماعی داریم که در واقع با ساخت آن می‌توانیم رسالت اجتماعی خودمان را به جا بیاوریم، اما من عبارت «رسالت اجتماعی» را نمی‌‌‌فهمم، اصلا این امر را چه کسی برای شما تعیین کرده است؟ یا یک چیز را باور دارید و بر مبنای آن فیلم می‌‌‌سازید یا نه، اگر باور دارید باید آن را در اثر باورپذیر کنید. مثالی می‌‌‌زنم؛ فرض کنید روح را قبول ندارید، کتاب «هملت» را می‌‌‌خوانید یا فیلمش را می‌‌‌بینید، در جایی می‌‌‌بینید هملت بعد از مرگ پدر، مدام پدر را می‌‌‌بیند، اگر این موضوع چه در کتاب و چه در فیلم به‌درستی اجرا شود، من باور می‌‌‌کنم که هملت روح پدر خود را می‌‌‌بیند، یعنی باور هملت را من هم باور می‌‌‌کنم. این باور کردن من شاید به من کمک کند که بعدا به روح باور پیدا کنم. پس مهم این است که باور فیلمساز را باور کنیم.» این منتقد سینما اظهار کرد: «کسانی که اهل اندیشه و هنر هستند معمولا کمتر معضلات دنیای مجازی را دارند. پس اگر معضلی، معضل جامعه است من فیلمساز باید آن معضل را تجربه کرده باشم؛ چه به صورت تجربه مستقیم و چه در کنار گوشم.»