وی شیفته زندگی قوم صحرانشین طوارق در این سفر شد و سال بعد گزارشی از فرهنگ و رسوم این قوم به انجمن شرق‌شناسی برلین ارائه داد.  دوفیه بعدتر در تلاشی نافرجام درصدد رسیدن به ناحیه توات در غرب صحرای الجزایر برآمد؛ اما گروهی از طوارق در منیعه سد راه او شدند. وی پس از این سفر طاقت‌فرسا، بیمار و فرسوده به خانه بازگشت.

در ۱۸۶۴دو سال پس از بازگشت به فرانسه کتاب خود با نام «کاوش صحرا: طوارق شمال» را منتشر کرد؛ اثری که مدال طلای انجمن جغرافیای پاریس را برایش به ارمغان آورد.

در جریان جنگ فرانسه-پروس (۱۸۷۰) آلمان‌ها دوفیه را زندانی کردند؛ اما پس از رهایی توانست چندین سفر دیگر به صحرای بزرگ آفریقا انجام دهد و سبب‌ساز افزایش دانش ممالک اروپایی از رشته کوه اطلس واقع در شمال آفریقا شد. دوفیه دریاچه‌های فصلی الجزایر و تونس را بررسی کرد و در ناحیه طرابلس به کاوش پرداخت. دوفیه توجه ویژه‌ای به آداب و زبان قوم طوارق-که خود ماه‌ها با آنان زیست- داشت و پژوهش‌هایی در ارتباط با فرقه مذهبی سنوسیه (منسوب به محمدبن‌علی‌ادریس سنوسی) انجام داد. پس از کشتار گروه اکتشافی فلاترز (۱۸۸۱-۱۸۸۰) که مهر پایانی بر پروژه ساخت راه‌آهن در صحرای بزرگ و توسعه‌طلبی نظامی در آن ناحیه زد، بخت دوفیه رو به افول نهاد. وی ناامید و خسته در ۲۵آوریل ۱۸۹۲ در فرانسه دست به خودکشی زد.