از آخرین گلزنی مهدی عبدی برای پرسپولیس بیش از یک ماه می‌گذرد. این سوال که آیا تیمی با مهاجمی که تا این حد فرصت از دست بدهد، آیا می‌تواند مدعی قهرمانی شود؟ بیش از پیش در بین هواداران پرسپولیس پرسیده شود و پیکان انتقادات به سوی مهدی عبدی و شرزود تمیروف است که شاید بار اصلی دو امتیازی که از دست رفت، روی دوش آنها سنگینی کند.
عبدی در این سه فصل نشان داده بازیکنی نیست که پرسپولیس بتواند برای یک فصل، نقش مهاجم اول تیم را به او بسپارد. این عدم توانایی او علاوه بر اینکه در بحث گلزنی به خوبی برجسته شده، در مسئله شرایط بدنی نیز هویداست. اینکه نمی‌تواند تا پایان بازی، آمادگی فیزیکی اش را حفظ کند و اغلب از دقیقه ۶۰ و ۷۰ به بعد را روی نیمکت سپری می‌کند. نکته منفی برای پرسپولیس اینکه دو فصل متوالی محرومیت و مصدومیت آل کثیر باعث شده تا نقش مهاجم اول تیم برعهده مهدی عبدی باشد.
یحیی به شاگردانش این اخطار را داده بود که اگر نتوانند در دقایق نخست دروازه حریف را باز کنند، کار گره خواهد خورد. بنابراین استراتژی پرسپولیس، حملات همه جانبه در ۳۰ دقیقه اول بود که اتفاقا با خلق شش موقعیت هم همراه شد که دومین فرصت را عبدی به شکلی عجیب از دست داد.
ارسال مهدی ترابی که فرار خوبی را انجام داده بود، در دهانه دروازه به عبدی رسید و در حالی که می‌رفت یک گل تماشایی با ضربه این بازیکن وارد دروازه شود اما توپ به آسمان رفت تا عبدی با چشم‌های بسته و دستانی که برای حسرت و افسوس بالا رفته بود، روی سر این بازیکن قرار بگیرد.
در ادامه عبدی مطابق انتظار از زمین بیرون رفت تا آخرین گلزنی اش در لیگ برتر همچنان مربوط به بازی با مس رفسنجان باشد. روز گذشته سی و ششمین روز پس از گلزنی در این بازی بود و حالا باتوجه به تعطیلات لیگ برتر، این ناکامی دو ماهه خواهد شد.
عبدی باتوجه به جدایی علی علیپور، هواداران پرسپولیس را امیدوار کرده بود تا جای خالی او را پر کند و همانطور که خلا مهدی طارمی پس از جدایی اش حس نشد، درباره علیپور هم جای خالی به چشم نیاید. اما او باوجود گل‌های مهمی که به ثمر رسانده و استعداد ویژه‌ای که به نمایش گذاشته، نتوانسته مهاجم شش دانگی باشد که پرسپولیس انتظارش را داشت.
