حسین لامعی در یادداشتی درباره محسن تنابنده نوشت:«همزمان با پخش خانگیِ «قهرمان»، و در آستانه‌ی اکرانِ «عنکبوت»، باید از بازیگرِ مهم و استخوان‌داری گفت که تاکنون، پیرامون جایگاه و ابعادِ بازی‌اش، حقّ مطلب آنطور که باید و شاید، ادا نگشته است. محسن تنابنده؛ بازیگری که شبیه به هیچ بازیگرِ دیگری نیست و تنها، نسخه‌ی ارجینالی از خویش است. نسخه‌ی ارجینالی که در آثارش، همچون این سکانس‌های بالا، چیزی شبیه به «جیوه» می‌مانَد. جیوه‌ای که به داخلِ هر قالب، به شکلِ شاکله‌ی قالب درمیاید، بی‌آنکه ماهیّت و خاصیتِ جیوگی‌اش را از دست داده باشد. در نقش‌آفرینی‌های تنابنده، همچون این لهجه‌های گوناگون و پیچیده، شما، در آنِ واحد، هم قالبِ نقش‌ها و لهجه‌ها را می‌بینید، و هم «جیوه»، یعنی خودِ واقعیِ بازیگر را... جنسی از بازیگری، که از پیچیده‌ترینِ سبک‌هاست... چیزی شبیه به حرکتِ دَوّار، روی یک طنابِ باریک...»/سینما دیلی