در دوران حکمرانی سلجوقیان بر اصفهان، به‌واسطه ساخت مناره‌ها و میل‌های فراوانی که در نقاط مختلف این شهر برای راهنمایی کاروان‌ها و مسافران بین‌راه‌مانده ساختند، به آن لقب «شهر مناره‌ها» را دادند. حالا بعد از گذشت هزار سال، از آن همه مناره، کمتر از تعداد انگشتان دو دست باقی مانده است؛ از «منارجنبان»ی که قرار بود برای حفاظت دیگر تکان داده نشود، اما باز هم کار خود را کردند، تا مناره‌های «علی»، «ساربان»، «بابا سوخته» یا «چهل دختران» که این سال‌ها زخم‌های باقی‌مانده بر تنشان هر روز عمیق‌تر شده است. نبود تابلوهای معرفی در مسیر مناره‌ها، حرکت همیشگی ماشین‌هایی که گاهی جدارهٔ مناره‌ها را لمس می‌کنند.