علی یوسفی روز چهارشنبه در گفت‌وگو با ایرنا افزود: هم‌اینک برای احیای زاینده‌رود با نبود برنامه مواجه نیستیم بلکه دولت در ایجاد مدیریت واحد برای حوضه آبریز زاینده‌رود کم‌توان است.
وی بیان داشت: در حالی جهاد کشاورزی را مجری اصلاح الگوی کشت قرار می‌دهند که نه قادر به نوشتن برنامه و نه اجرای آن هست و زورش نمی‌رسد.
استاد دانشگاه صنعتی اصفهان افزود: در اعداد و ارقام اعلامی از میزان مصارف حوضه زاینده‌رود شفافیت وجود ندارد، تصمیم‌گیرنده مشخص نیست و ستون میانی از خودش قدرت ندارد و اگرچه آب منطقه‌ای در عرصه قانون اختیار دارد اما اقتدار ندارد.
یوسفی کنترل برداشت‌ها را تنها راه ساماندهی حوضه آبریز زاینده‌رود دانست و گفت: فرض کنید حق استفاده از آب و سهم‌ها را به‌ظاهر تعیین کردیم قرار است چگونه انطباق دهیم، نظارت‌ها به چه شکلی اجرایی شود و چگونه حل تعارض کنیم.
یوسفی بابیان اینکه اشکال از حکمرانی آب نیست و نیاز به اصلاح قوانین آب نداریم، اضافه کرد: صنعت و انتقال آب احساس بی‌عدالتی را در بین مردم افزایش داده و بروکراسی متورم در جامعه شکل‌گرفته است.
یوسفی با طرح این سؤال که با این میزان کمیته و قوانینی داریم اما چرا هنوز به هماهنگی و یکدستی در مدیریت حوضه زاینده‌رود نرسیدیم، اضافه کرد: با یک بروکراسی متورم روبرو هستیم و تا زمانی که دنبال انتقال آب و ساخت سد هستیم هیچ‌کس به سراغ مدیریت تقاضا نخواهد رفت.
وی بابیان اینکه به دلیل رانت‌هایی که وجود دارد، شاهد شکل‌گیری کسب‌وکارهایی شدیم که هیچ منفعتی ندارد، ادامه داد: شاهد رانت بزرگی در پشت صنایعی مثل فولاد هستیم که یک میلیارد دلار خوابیده و شکاف اجتماعی را شکل داده است.
وی ادامه داد: مخالف صنایع نیستم اما چرا باید این میزان یارانه و امتیاز داده شود، اگر می‌توانند روی پای خود بایستند.
زاینده‌رود به طول افزون بر ۴۰۰ کیلومتر بزرگترین رودخانه منطقه مرکزی ایران است که از کوه‌های زاگرس مرکزی به‌ویژه زرد کوه سرچشمه می‌گیرد و در کویر مرکزی ایران به سمت شرق پیش می‌رود و درنهایت به تالاب گاوخونی در شرق اصفهان می‌ریزد.
این رودخانه در یک دهه اخیر به سبب خشک‌سالی و برداشت بی‌رویه در بالادست به شکل فصلی و در فواصل مختلف در منطقه پایین‌دست خود خشک بوده است.
