به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، در این مقاله به قلم «مارکو هافنر»، اقتصاددان ارشد و محقق بخش اروپا اندیشکده بانفوذ «رند»، آمده است: همزمان با این که واکسن‌های بیشتری برای بیماری همه گیر کووید-19 توسط نهادهای نظارتی و مقرراتی تأیید می‌شوند، بدون شک توجهات بیشتری نیز به این روند رو به رشد معطوف خواهد شد. «ملی‌گرایی واکسن» زمانی اتفاق می افتد که دولت‌ها تلاش دارند تا پیشتر از دیگران با تولیدکنندگان دارو توافقنامه‌های دو جانبه‌ای را برای تأمین واکسن برای جمعیت مردم خود امضا کنند. وقوع این ملی‌گرایی امری اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد. گرچه این رویکرد، تا حدی منطقی است و بدون شک از مزایای سیاسی داخلی برخوردار خواهد بود، اما از سوی دیگر نه تنها پیامدهای انسانی، بلکه پیامدهای اقتصادی نیز می تواند به همراه داشته باشد.
در این مقاله که در وبسایت «بیزنس اینسایدر» و همچنین وبسایت این اندیشکده منتشر شد، تصریح شده است: نهادهای بین المللی مانند سازمان بهداشت جهانی ، سازمان ملل و سازمان بین‌الملل اتحاد واکسن GAVI، همانند دیگر نهادها در تلاشند تا از رویکرد چند‌جانبه‌گرایانه برای هماهنگی جهانی اقدامات در راستای تولید واکسن کووید-19حمایت کنند. اما این رویکرد تاکنون توسط برخی از اقتصادهای برجسته جهان مانند ایالات متحده که تمایلی به پذیرش تعهد در این راستا ندارند حمایت نشده است. و در عوض این شکورهای ثروتمند معاملات مستقیم دوجانبه با تولیدکنندگان واکسن را دنبال می‌کنند.
جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در صفحه اینستاگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
بنا بر این مقاله، درست است که رویکرد ملی گرایی به موضوع واکسن به بهبود اوضاع اقتصادی کشورهایی که می توانند جمعیت خودشان را واکسینه کنند، کمک می‌کند اما اقتصاد آنها در عین حال به بهبود همزمان وضعیت واکسیناسیون در مناطق دیگر دنیا که نتوانسته‌اند به اندازه کافی جمعیت خود را در برابر ویروس ایمن سازی کنند، وابسته خواهد بود. به عنوان مثال، بیش از 4 درصد از صادرات ایالات متحده به کشورهای با درآمد متوسط یا پایین، از جمله فیلیپین، ویتنام و السالوادور انجام می شود.
این گزارش می‌افزاید: بخشهای مهمی وجود دارند که تا زمان واکسیناسیون جمعیت جهان قادر به بازگشت به فعالیت نخواهند بود. مسافرت، جهانگردی و حمل و نقل تنها سه نمونه از این بخشها هستند که برای کارکرد کامل خود به یک جهانی متکی هستند که همه مناطق آن با هم در ارتباط باشند. فقط واکسیناسیون تعدادی از کشورهای مشخص برای بازگشت به سلامت کامل اقتصادی کافی نیست و در نتیجه هزینه اقتصادی بیماری کووید-1919 برای جهان به درازا می‌کشد.
در ادامه این گزارش با اشاره به تحقیق آماری بخش اروپای اندیشکده رند درباره هزینه های ملی گرایی واکسن و تجزیه و تحلیل این داده‌ها آمده است: این تحقیق نشان می دهد که با توجه به هزینه‌های هنگفت کنونی اخلال در اقتصاد جهانی، دستیابی به واکسن و دسترسی جهانی به واکسن، منافع اقتصادی قابل توجهی به همراه خواهد داشت. این در حالی است که این منافع، با رویکرد ملی‌گرایانه به واکسن به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.
به عنوان مثال، اگر کشورهای تولید کننده واکسن، مانند آمریکا، بلوک اتحادیه اروپا که 27 کشور در آن عضو هستند، انگلیس، چین، هند و روسیه، بتوانند تعداد مناسب از جمعیت خود را واکسینه کنند . ضرر برآورد شده برای اقتصاد جهان در تولید ناخالص داخلی از 3.7٪ به 1.3٪. کاهش می‌یابد؛ با این حال، عدم دسترسی به واکسن برای سایر نقاط جهان همچنان منجر به از دست رفتن تا 1.2 تریلیون دلار در تولید ناخالص داخلی در سال یا حدود 103 میلیارد دلار در ماه خواهد شد.
به نوشته این کارشناس، تعداد زیادی از توافقات دو جانبه بین دولت‌ها که در سطح ملی با تولیدکنندگان فعلی واکسن انجام می‌شود، منجر به انعقاد توافقنامه شده است و این امر در صورتی که کشورهای ثروتمندتر اقدام به عرضه میزان محدودی از واکسن کنند بر قیمت گذاری واکسن ها تأثیر می‌گذارد. سرانجام این امر می تواند دستکم در ابتدای کار منجر به قیمت‌های بالا یا محروم ماندن کشورهای فقیرتر به برخی واکسن‌ها شود.
بنا براین گزارش، در حقیقت استدلال قوی این است که اقتصادهای بزرگ با ایجاد امکان دسترسی گسترده در سطح جهانی به واکسن، سود بیشتری به دست خواهند آورد.
بر اساس برآوردهای موسسه بین‌الملل آکسفام در سال 2020 ، 25 میلیارد دلار برای تهیه واکسن برای کشورهای کم درآمد نیاز است. آمریکا، انگلیس، اتحادیه اروپا و سایر کشورهای با درآمد بالا روی هم رفته در صورت عدم پذیرش عرضه واکسن به فقیرترین کشورها، ممکن است سالانه حدود 119 میلیارد دلار ضرر کنند. اما اگر این کشورهای پردرآمد، بودجه تأمین واکسن را تأمین کنند، نرخ سود به هزینه 4.8 به 1 خواهد بود. این بدان معنی است که به ازای هر 1 دلار هزینه شده ، کشورهای پردرآمد حدود 4.80 دلار پس می گیرند. این امر ارایه‌گر مشوق‌های اقتصادی برای هماهنگی جهانی در تولید و توزیع واکسن است.
در انتهای این گزارش آمده است: هزینه های تولید و توزیع واکسن در سطح جهانی در مقایسه با هزینه های گزاف اقتصادی در سطح جهان ناچیز است، دولت ها تریلیون ها دلار برای حمایت از کارگران و بخشهایی که به شدت تحت تأثیر همه گیری کرونا بوده‌اند، هزینه می کنند. این امر گویای ضرورت سرمایه گذاری تازه و سنگین در حمایت از توزیع جهانی واکسن است چرا که همکاری در سطح جهانی می‌تواند به نفع اقتصاد ملی باشد.
انتهای پیام/
