فرارو- فال گرفتن از  آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

عیشم مدام است از لعل دلخواه

کارم به کام است الحمدلله‌

ای بخت سرکش تنگش به بر کش

گه جام زر کش گه لعل دلخواه

ما را به رندی افسانه کردند

پیران جاهل شیخان گمراه

از دست زاهد کردیم توبه

و از فعل عابد استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت

چشمی و صد نم جانی و صد آه

کافر مبیناد این غم که دیده‌ست

از قامتت سرو از عارضت ماه

شوق لبت برد از یاد حافظ

درس شبانه ورد سحرگاه

شرح لغت: دلخواه: دلپذیر یا مطلوب دل /مبیناد: مبادا که بیند فعل دعایی نفی.

تفسیر عرفانی:‌

از لعل یار، خوشی ام دایمی ست. خداروشکر که همه چیز مطابق آرزویم است! مقصود او از این شعر این است که، وارستگان درگاه معشوق، پیوسته در اندوه فراق دوست به سر می‌برند و پیوسته از دوری او در تب و تاب هستند. از این رو، طالب وصالند تا بدین سان، اندوهشان به شادی مبدل گردد و بتوانند در پیشگاه حضرت دوست کام دل برآرند.

تعبیر غزل:

انسان‌هایی که طعم عشق واقعی را چشیده اند، همه چیزشان را به خاطر عشق واقعی فدا می‌کنند و از بذل کردن عزیزترین چیزی که نزدشان است، دریغ نمی‌ورزند. خوشا به حال تو اگر بتوانی عشقی را که اینک در دل پرورش داده ای، به سر منزل وصال برسانی. انشاءالله.