به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس، چهارشنبه است و باز دلم راهی شده است چادر سفید گلدارم را پوشیده ام و در صحن و سرای حرم مطهر رضوی دلم را رها کرده‌ام آنقدر رها که دوست دارم همانند کبوترهای سفیدی که در آسمان شمس الشموس به پرواز درآمده‌اند پرواز کنم.

چقدر زیباست در آسمان شمس الشموس به پرواز درآمدن و همسایه خورشید شدن و چه عشقی می‌کنند کبوترانی که آزادانه در حرم مطهر رضوی به پرواز در می‌آیند.

هر چند با پای پیاده میسر نیست که در صحن و سرای امام مهربانی‌ها قدم بزنم اما با پای دلم و با قلبم گوشه گوشه حرم را قدم می‌زنم و صحن به صحن می‌آیم تا به پنجره فولاد و گنبد طلایت برسم و از کنار خادمان و زائرانت عبور می‌کنم و خودم را به ضریحت می‌رسانم و چه آرامشی دارد وقتی  در سکوت و خلوت تنهایی‌ام با تو نجوا می‌کنم.

و من فهمیده‌ام که دل سپردن به تو و خلوت کردن با توهم خود زیارتی حقیقی است، صدای صلوات خاصه امام مهربانی‌ها با نوای مرحوم حاج رضا انصاریان به گوشم می‌رسد که از خواب بیدار می‌شوم شایدهم بیدار بوده‌ام و حال در خواب به سر می‌برم ...

دلم در حرم امام رضا(ع) جا مانده است  و صدای صلوات خاصه در گوشم نجوا می‌کند که تلفن زنگ می‌خورد و بعد متوجه می‌شوم یکی ازدوستانم مرا به زیارت نیابتی امام مهربانی‌ها دعوت کرده است و چقدر خوشبختم که امام مهربانی‌ها مرا هرگونه که هست به زیارتش می‌طلبد...

 امروز که نه هر روز زائر توام یا امام رضا(ع) یا غریب القربا ...

چون به پا رفتن میسر نیست ما را سوی دوست

نامه می‌گردیم و با بال کیوتر می‌رویم ...

انتهای پیام/ش