با وجود گسترش بازرگانی در قرن سیزدهم شمسی روش تولید در شهرها بر اساس تولید کالایی ساده بود. استادان پیشه‌ور که به کمک شاگردانشان کار می‌کردند، مقدار محدودی کالا تولید می‌کردند که آنها را با قیمت‌های تعیین شده مستقیما از طریق بازار به خریدار می‌فروختند. دراین حالت افزایش تولید به آهستگی انجام می‌گرفت زیرا بازار به کندی وسعت پیدا می‌کرد. سرمایه‌داران تجاری ایران نیز فقط قسمت کوچکی از سرمایه و سود خود را که از طریق دلالی محصولات خارجی و صدور محصولات داخلی به دست می‌آمد، در صنعت سرمایه‌گذاری می‌کردند.