به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما؛ قلعه تاریخی قشم تقریباً در منتهی‌الیه شمال شرقی جزیره واقع است. از آثار باقی‌مانده آن می‌توان به آب‌انبار مرکز قلعه، قسمت ورودی و برخی دیواره‌ها و برج‌های آن اشاره کرد. مصالح به‌کار رفته در قلعه عموماً سنگ و چوب و ملات ساروج و گچ مقاوم (نیم پخت) است و سنگ‌های به‌کار رفته، از کوه‌های محلی جزیره و سنگ‌های اسفنجی دریایی استخراج شده است.
از ظاهر قلعه می‌توان برداشت کرد که این قلعه یک‌بار در زمان‌های بسیار دور و یک‌بار نیز تقریباً چندین سال پیش تعمیر و مرمت‌شده و به این استناد می‌توان دو دوره معماری برای آن در نظر گرفت. دورتادور قلعه یک خندق وجود داشته است که به گفته اهالی، دارای عرض ۱۲ متر بوده که در هنگام مد دریا، خندق پر از آب می‌شده و باعث جداسازی محوطه قلعه و خود قلعه از اطراف آن می‌شده است و نفوذ به قلعه را با مشکل همراه می‌کرده است. این خندق امروزه وجود ندارد.
در مورد تاریخ ساخت یا بازسازی قلعه به‌وسیله پرتغالی‌ها می‌توان اشاره کرد که در بهار ۱۵۸۰ جواهرسازی ونیزی به نام گاسپارو بالبی، از راه دریا و از بصره به هرمز سفر کرد. تنها چند روز پیش از ورود به هرمز در پنجم ماه می ۱۵۸۰، بالبی به باسعیدو (باسیدو) رسید.
نویسندگان قرن نوزدهم از جمله کارکنان کمپانی هند، مثل کمپتورن، هورس بورگ و وایت لوک به ویرانه‌های یک قلعه و شهرک پرتغالی در باسادوره یا موقعیت باسعیدو اشاره می‌کنند.
اگرچه پرتغالی‌ها در زمان بازدید بالبی از هرمز به خوبی در آنجا مستقر شده بودند، اما هیچ منبع مکتوبی در دست نداریم که گواه بر فعالیت آنها در قشم باشد، با این‌حال چند سال قبل در طی لایروبی و گسترش بندر قشم، گورستان دست‌نخورده پرتغالی‌ها، درست نزدیک خط ساحلی فعلی کشف شد. تعداد دقیق گورهای از بین‌رفته، نامشخص است و تنها یک سنگ قبر سالم مانده بود. بنا بر نوشته‌ها چنین تعبیر می‌شود: قبر متعلق به آنتونیو کوریا و فرزندانش، درگذشته در ۱۷ ژانویه ۱۵۹۱ میلادی.
در سال ۱۶۱۸ رویفرییرد آندراده، طبق دستوری مبنی بر شناسایی و نابودی هر یک از کشتی‌های بیگانه اروپایی و برقراری ارتباطات بازرگانی با پارس، از لیسبون عازم هرمز شد. گشت‌زنی در تنگه هرمز و دهانه دریای سرخ، به‌منظور مصادره کشتی‌ها و لنج‌هایی بود که حامل کالاهای ممنوعه بوده و کشتی‌هایی که مجوز تجارت دریایی و رمز عبور صادره از سوی پرتغالی‌ها را نداشتند و به عنوان یک راهکار ثانوی در این خصوص، در تاریخ ۱۵ ژانویه ۱۶۱۹ میلادی، پرتغالی‌ها به فکر استقرار قلعه‌ای در قشم افتادند که ایرانیان ساخت آن را مربوط به سال۱۶۱۴ میلادی می‌دانند.
رویفرییر در ۱۶۲۱ میلادی در قالب یک ناوگان با ۳۳ فروند کشتی به سمت قشم رفت و پس از درگیری با اهالی منطقه و غلبه به آنها، شروع به ساخت قلعه کرد. در ۱۶۲۲ میلادی، ناوگان انگلیسی و سربازان ایرانی ضربه سختی به پرتغالی‌ها در خلیج‌فارس وارد کردند و قلعه آنها را در قشم به تصرف خود درآوردند.
با این اوصاف پرتغالی‌ها بیشتر از یک سال در قلعه قشم حضور نداشته‌اند. به نظر می‌رسد شالوده این دژ به دست پرتغالی‌ها و با به کار گرفتن کارگران ایرانی برپا شده است. اینکه آیا پیش از قلعه‌ای که امروزه در معرض دید ما قرار دارد، پی یا بنیاد دژ دیگری در اینجا بوده است، به‌درستی روشن نیست و تنها کاوش‌های باستان‌شناختی، می‌تواند به آن پاسخ دهد. اگرچه این احتمال (مثل قلعه هرمز) به نظر پررنگ می‌رسد.
قلعه قشم، کاربردی چون یک انبار بزرگ یا جای نگهداری مهمات و سلاح داشته که در مواقع اضطراری به دیگر دژها کمک می‌رسانده است. قلعه پرتغالی‌ها یک قلعه تدارکاتی بود که برای ارتباط با قلعه هرمز و رساندن تدارکات و خدمات به این قلعه مرکزی در قشم ساخته شده بود. آنچه امروزه قابل مشاهده است، دژی است به شکل تقریبی ذوزنقه که از سنگ‌های دریایی و ساروج ساخته شده است. مهم‌ترین کاربردهای این قلعه استفاده از آن به‌عنوان انبار مهمات جنگی و نیز منبع ذخیره آب شیرین برای سربازان و کشتی‌های پرتغالی بوده است.
این قلعه دارای دو حصار است. در ضلع جنوب شرقی آن، یک زیرزمین قابل مشاهده است. در چهارگوشه آن چهار برج استوانه‌ای ویران دیده می‌شود. دیوارهای بیرونی و اتاق‌ها و انبارهای درونی نیز، ویران و از خاک و سنگ و آوار پرشده‌اند. در زمان آبادانی از میان چهار برج، دوتای آنها کاملاً و برج سوم با زاویه‌ای، روبه‌دریا بوده است. برج چهارم رو به جزیره و شهر قشم بوده و تنها راه بیرون رفت از قلعه به شمار می‌آمده است؛ چرا که سه باروی دیگر کور بوده‌اند و راهی به بیرون نداشته‌اند.
نمای بیرونی و درونی برج‌ها و باروها از سنگ‌های کم و بیش یک اندازه مستطیل شکل آهکی است، اما درون باروها از سنگ لاشه آهکی–نمکی پرشده است. ملات بین سنگ‌ها، ساروجی سخت شبیه ساروج بناهای ساسانی است. در برج‌ها مثل برج شمالی، برج شرقی و جنوبی و همچنین باروهای بین آنها، نشانه‌های تخریب و بازسازی، گسترش یا تغییر با استحکام‌بخشی بیشتر به چشم می‌آید.
شکسته سفالینه‌های به‌دست‌آمده از کاوش نیز خود گواهی بر این تصرف‌ها و دوباره‌سازی‌ها است. تنها ورودی دژ در زیر برج جنوبی است و بیشترین بازمانده‌های ساختمانی نیز بر فراز همین برج است. در کنار در ورودی در درون دژ ، اتاقکی است به گونه اتاق نگهبانی یا بازرسی، با دیوارها و سقفی گهواره‌ای، یکپارچه از سنگ‌های آهکی که هرگونه رفت و آمد را زیر نظر داشته است.
بر فراز اتاق، سوراخ گرد و بزرگی است که به احتمال بسیار زیاد یک راه ایذایی بوده است و از درون اتاق بالای برج بر سر مهاجمان، گلوله‌های سنگ یا قیر مذاب یا آب جوش می‌ریخته‌اند؛ چرا که جای مدافعان بر طاقچه‌ای مشرف به این سوراخ در کاوش به دست آمده است.
چسبیده به دیوار شمال شرقی درون برج، بازمانده یک شیب (رامپ) بر جای است که بخش‌هایی از آن در کاوش به دست آمد. این شیب برای بالا بردن توپ‌های سنگین بر فراز برج و باروها و رفت و آمد سربازان بوده است.
طول باروهای چهارسوی برج، نزدیک دو متر است که در بام دیوارها به شکل راهرو ساخته شده و در هر چند گام، جای تیرکش‌ها، برای سربازان ایستاده، سربازان به‌زانو نشسته، توپچی‌ها و خادمان به چشم می‌خورد. دورتادور دژ خندقی بوده است که امروز پر شده و نشانی از آن بر جای نیست. تقریباً در میانه حیاط دژ، گود دست‌ساخته‌ای است که انبار آب شیرین باران بوده است.
حیاط قلعه از چهارسو شیب ملایمی به‌طرف استخر داشته به‌گونه‌ای که آب باران در این انبار جمع می‌شده است. انبار، سقفی گهواره‌ای و خمیده داشته که امروز تمامی سقف آن فروافتاده است و تنها جای این آبگیر به طول ۱۳، پهنای ۴ و عمق ۵/۲ متر بر جای است.
در آبان ۱۳۷۸ نیز در پی حفاری‌های شرکت برق در محدوده ۵۰۰ متری قلعه پرتغالی‌ها، تونل قدیمی متصل به این قلعه، کشف شد. این تونل که به قلعه پرتغالی‌ها متصل است، راه فرار فرماندهان و نیروهای نظامی پرتغالی و همچنین مکان نگهداری مهمات نظامی آنان بود. این تونل تا محدوده میدان سعدی شهر قشم به طول حدود سه کیلومتر، ادامه دارد.
