به گزارش "ورزش سه"، کریستین برومبرگر، استاد مردم‌ شناسی اهل فرانسه و کارشناس حوزه ایران ‌شناسی در دانشگاه پروونس این کشور در مورد دیدار ایران و استرالیا در مقاله ای اینگونه نوشته است: "وقتی نوبت به نگارش تاریخ معاصر ایران، احساسات دسته جمعی مردم و اشکال بیان آنها می رسد، یک روز حداقل به اندازه بررسی نتایج انتخابات ریاست جمهوری در این کشور مهم است، 8 آذر 1376 (29 نوامبر 1997).

این روز را می توان به عنوان یک نقطه عطف در تاریخ ایران تلقی کرد. به محض اتمام دیدار ایران و استرالیا (رقم خوردن تساوی که صعود ایران به مرحله نهایی جام جهانی را تضمین کرد)، خیابان های عریض تهران برای اولین بار به صحنه های کارناوال جشن های مردمی تبدیل شد. از تمامی اقشار، مرد و زن، پیر و جوان، حتی روحانیون و نیروهای پلیس در جشن صعود ایران به جام جهانی شرکت کردند. بوق ماشین های مردم به صدا درآمد و برف پاک کن ها با کاغذ تزئین شده بودند. شادی (فرهنگ خوشحالی) به فضا عمومی در شهرهای ایران سرایت کرده بود."

این در واقع بهترین توصیف از صعود تیم ملی ایران در سال 97 به جام جهانی باشد. در سه دهه اخیر فوتبال ایران روزهای شیرینی به خود دیده، چند بار صعود به جام جهانی را تجربه کرده و موفق به کسب دو پیروزی نیز در مهم ترین تورنمنت ملی دنیای فوتبال شده است. حتی در همین جام جهانی اخیر فاصله ای تا صعود به دور دوم نیز نداشتیم و بدشانس بودیم که حصول این رویا به 2022 موکول شد.

اما سالگرد پیروزی های مهم ایران از جمله 31 خرداد 77 مقابل آمریکا، 28 خرداد 92 مقابل کره جنوبی با گل گوچی، 25 خرداد 97 برابر مراکش و ... اینگونه در دل مردم ثبت نشده است. در واقع تساوی مقابل استرالیا را می توان اولین شادی دسته جمعی هواداران فوتبال در ایران و شاید پرشورترین آن توصیف کرد.

حمیدرضا صدر در مراسم رونمایی از کتاب "تو در قاهره خواهی مرد" در مورد آن روز تاریخی هشت آذر اینگونه گفت: "بازی ایران و استرالیا را به یاد بیاورید، در زمین فوتبال یک بازی 2 ـ 2 اتفاق افتاد اما اتفاق بزرگتر در کشور بود که از بالا تا پایین، فقیر و پولدار بدون هماهنگی همه به خیابان‌ها ریختند. بعد از انقلاب جامعه بین‌الملل نسبت به ایران کم توجه شده بود و این راهیابی ایران به جام‌جهانی حس نادیده گرفته شدن را از بین برد و بغضی ترکید که این موضوع هم فوتبال بود، هم روانشناسی هم جامعه ‌شناسی."

چند روز بعد از این دیدار تب و تاب صعود در ایران همچنان بقدری بود که دولت وقت تصمیم گرفت برای ایجاد نظم در برگزاری مراسم استقبال از بازیکنان تیم ملی ایران، حضور هواداران در فوردگاه مهرآباد را منتفی کرده و بازیکنان را با یک هلی کوپتر به استادیوم آزادی بیاورد. آن شب از تمامی اقشار، هزاران هوادار ایرانی راهی آزادی شدند تا از ستاره های تیم ملی استقبال کنند و چنین اتفاقی دیگر در تاریخ فوتبال ایران تکرار نشد.

اینکه اینقدر به ایران- استرالیا پرداخته می شود نه عجیب است و نه تکراری. اهمیت این صعود در تاریخ معاصر ایران بیش از رویداد فوتبالی و موفقیت ورزشی بود. آن نسل بعد از سپری کردن دهه منحصر به فرد 60 و همگام با تحولات اجتماعی ایران در اواسط دهه 70، به این تشنه این واکنش دسته جمعی بود و شاید به همین علت است که مرور خاطرات آن روز هنوز هم اینقدر شیرین است.

مثلا احمدرضا عابدزاده محبوبیت عجیب و منحصر به فردی دارد و انگار این حس مشترک فراتر از فوتبال باشد. عابدزاده دروازه بان بزرگی بود، اما بیشتر از کیفیت فنی، نام او و دیگر ستاره های دهه 70 به خاطرات مشترک نوستالژیک هواداران فوتبال در ایران گره خورده است؛ نام هایی که شنیدن شان هنوز و در هر شرایطی هندسه لب های ما را به شکل لبخند می کند؛ یادآور روزهای امیدواری.