۸ آذرماه ۱۳۷۶؛ یک پاییز معمولی برای فوتبال ایران بود. روزی که امیدها برای صعود به جام جهانی کمرنگ شده بود. تیم ملی ایران به ملبورن رفت تا احتمالا در دیداری یک طرفه به استرالیا ببازد. ما حتی خواب صعود را هم نمی دیدیم.
تیم ملی خسته ای داشتیم که راهی طولانی و پرفراز و نشیب در مقدماتی جام جهانی پیموده بود؛ ایستگاه آخر «پلی آف» بود؛ آن هم مقابل استرالیا در بازی برگشت که فقط یک حماسه بزرگ می توانست همه چیز را عوض کند.
هنوز وقتی فیلم آن مسابقه را می بینیم برای همه ما تازگی دارد؛ انگار قرار نیست کهنه شود؛ همه چیز مثل یک فیلم مستند است؛ انگار همین دیروز بود. شادمانه ای که پس از کسب جواز صعود به جام جهانی ۹۸ فرانسه رقم خورد در فوتبال ایران بی سابقه است.
مشابه آن روز شاید چندین بار تکرار شد اما واقعیتش این است که هیچ کدام ۸ آذر ۱۳۷۶ نشد. روزهایی پر از شور و امید؛ پر از شور و اشتیاق. لحظاتی که همه داشتیم زندگی می کردیم و با وجود تمام کاستی ها لذت می بردیم و به راهمان ادامه می دادیم. واقعا که یادش به بخیر...
آن لحظه ای که خداداد عزیزی دروازه استرالیا را باز کرد، در ایران زلزله شد؛ هنوز فیلم آن صحنه را می بینیم باورنکردنی است؛ پاس طلایی علی دایی و خداداد عزیزی چقدر عالی ضربه آخر را نواخت. این بازی به هر دلیلی برای ما ایرانی ها فراموش نشدنی است؛ همانطور که فوتبال استرالیا تا ابد داغ آن شکست را فراموش نخواهد کرد.
