وی در فوریه ۱۸۲۱ در هامبورگ و در خانواده یک تاجر به دنیا آمد و زبان عربی را به شکل خودآموخته در دوران دبیرستان یاد گرفت. در ۱۸۳۹ وارد دانشگاه برلین شد و در زمینه جغرافیا، دانش کلاسیک و تاریخ مطالعه کرد. سرانجام پس از سفری به ایتالیا و سوییس در ۱۸۴۴ از تز دکترای خود دفاع کرد. بارت در ۱۸۴۵ خانه را ترک کرد تا با حمایت مالی پدرش راهی سفری به شمال آفریقا و خاورمیانه شود. اما ابتدا به لندن رفت و در آنجا حفاظت کنسولی بریتانیا را برای سفر خود به دست آورد. سپس سراسر فرانسه و اسپانیا را درنوردید و از طریق جبل‌الطارق به طنجه رفت؛ جایی که نقطه شروع سفر او در شمال آفریقا بود. از مصر دیدن کرد و در نهایت به بندر برنیسه در ساحل دریای سرخ رسید. زمانی که در مصر بود مورد حمله دزدان قرار گرفت و زخمی شد. بارت با عبور از شبه‌جزیره سینا، فلسطین، سوریه، آسیای صغیر، ترکیه و یونان در نهایت در ۱۸۴۷ به آلمان بازگشت. حاصل این سفر کتابی با عنوان «پرسه در کشورهای ساحلی دریای مدیترانه» بود.
بارت در ۱۸۴۹ در معیت گروهی از دانشمندان از جمله جیمز ریچاردسون، کاشف صحرا، با حمایت دولت بریتانیا عازم سفری دیگر به سوی آفریقا شد. هدف بریتانیا از فرستادن این گروه، ایجاد روابط تجاری با نواحی مرکزی و غربی سودان بود. این گروه در ۱۸۵۰ به طرابلس لیبی رسیده و از آنجا عازم صحرای بزرگ آفریقا شدند. با آنکه عبور از این صحرا با دشواری زیادی همراه بود اما در نهایت در اکتبر ۱۸۵۰ وارد آگادز (در نیجر فعلی) شده و چند روز در آن شهر ماندند. دو همراه بارت، ریچاردسون و ستاره‌شناسی پروسی به ترتیب در ۱۸۵۱ و ۱۸۵۲ در این سفر جان باختند اما وی به تنهایی به سفر خود ادامه داد و در نهایت در سپتامبر ۱۸۵۵ به طرابلس بازگشت در حالی که تا کامرون در جنوب و از دریاچه چاد تا تیموکتو در غرب آفریقا را پیموده بود (حدود ۱۹ هزارکیلومتر). بارت بیش از آنکه در اندیشه بهره‌برداری تجاری از آفریقا باشد، به تاریخ و فرهنگ این قاره علاقه داشت و نوعی روش‌شناسی برای استفاده از سنت‌های شفاهی محلی در تحقیقات تاریخی بنیان نهاد. وی در بازگشت گزارش سفرهای خود را در ۵ جلد منتشر کرد. وی در ۱۸۵۸ سفر دیگری به آسیای صغیر کرد و سال بعد استاد جغرافیا در دانشگاه برلین و رئیس انجمن جغرافیایی شد. او در ۲۵ نوامبر ۱۸۶۵ در برلین درگذشت.
