به گزارش رکنا:  کافی‌است دل به دلشان بدهی! اتفاقات شبانه‌روزی ماموریت‌هایشان، کشکولی از ایثارها، شیرینی‌ها و تلخی‌های ناتمام است! چرا؟ چون اغلب در میانه راه و در اوج واقعه، بیمارشان را در محلی پیاده کرده یا ماموریتشان به دیگران سپرده شده و خود عازم مخاطره دیگر می‌شوند. شاید بیشترین شکایت آنها، نامهربانی راکبان موتورسوار و اتومبیل‌های شهری باشد. معتقدند تا رسیدن به مرحله‌ای که مردم با دیدن آمبولانس، بیمار درون آن را بیمار خود دانسته کنار بکشند راه درازی در پیش است. آنها هر روز شاهد ضعفی در فرهنگ همه ما هستند! تاکید می‌کنم! همه ما!

مردم خیال می‌کنند همیشه باید درون آمبولانس بیمار باشد، نمی‌دانند که گاهی بیمارمان را پیاده کرده، عازم ماموریت بعدی هستیم و مصدومان منتظر. پس چون حس می‌کنند کسی در آمبولانس نیست، نامهربانی‌ها افزون می‌شود…

زندگی راننده‌های آمبولانس هم با چالش روبروست! مثلاً با ماشین شخصی خود و زن و فرزندشان بیرون آمده‌اند و گاهی ناخواسته به عادت همیشگی، وارد لاین امداد می‌شوند و با خیال آسوده مشغول رانندگی‌اند که پلیس جلوشان را می‌گیرد! ناگهان به خود می‌آیند که ۱۲ ساعت شیفت رانندگی آمبولانس کار دستشان داده‌است. پلیس می‌خندد، خود و خانواده‌شان هم می‌خندند اما برگ جریمه نوشته شده و کاریش نمی‌توان کرد.

یادمان نرود، سرنشین آمبولانس، سرنشین امید است، امیدش را نا امید نکنیم.