امروز صبح که می آمدم تابلویی را دیدم که عکس حاج قاسم را داشت در لباس رزم. ناگهان یادم آمد که یکسال از شهادتش گذشت. و آنروز صبح زود که خبر را شنیدم چقدر برایم سخت و سنگین بود. من هیچگاه او را ندیده بودم و از نزدیک نمی شناختم. اما گویی یک از عزیزانم را از دست داده بودم.

حاج قاسم برای بسیاری از ایرانیان واقعا "سردار دلها" بود. حتی برای کسانی که با نظام جمهوری اسلامی مخالف بودند. مانند اردشیر زاهدی که پس از شهادت او در بهار گذشته گفته بود:" ژنرال سلیمانی یکی از شخصیت هایی است که در دنیا شناخته شده. سرباز وطن پرست شرافتمندی بود که بچه ایران بود ..." او گفته بود که به قاسم سلیمانی افتخار میکنم.

اما حاج قاسم در ذهنیت و شناخت من، نه در وجه نظامی خلاصه میشود و نه در جناح بندی های سیاسی. اگرچه وجه نظامی او بخاطر لباسش غالب بود، او با همه اقشار رابطه ای عاطفی و انسانی برقرار میکرد. همین نگاه گسترده و شخصیت سیال او جذابیتی برایش ایجاد کرده بود که وقتی خبر شهادتش رسید، دل همه ما را برآشفت.

آتشی ز کاروان جدا مانده

این نشان ز کاروان به‌جا مانده

دلم برای حاج قاسم سلیمانی، همان که از خودی تا ضد انقلاب به او افتخار میکردند، همان که خود را "خدمتگذار مردم ایران" و "سرباز وطن" میدانست، تنگ شده. گویی تازه خبر شهادتش رسیده و همین حالا داغش به دلهای ما نشسته. یادش همیشه با ما هست و روحش وطن پرست و مبارز او در وجود ما حلول خواهد کرد.