به گزارش "ورزش سه "،  اواخر تیر ماه سال 1367 بود که اخبار رادیو در ساعت 14 اعلام کرد،ایران قطعنامه 598 سازمان ملل را قبول کرده است و جنگ هشت ساله بین ایران و عراق به آتش بس بین دو طرف کشیده شد. بعد از آتش بس بین ایران و عراق کشور کویت با حمایت فیفا تورنمنت صلح و دوستی را در آبان سال 68 در کویت برگزار کرد تا اولین نبرد دو تیم بعد از جنگ و سیزده سال در زمین فوتبال رقم بخورد.

 حساسیت بازی به قدری بالا بود که در تمامی کوچه و خیابان ها در آن سالها از این بازی صحبت می شد. شبکه های اجتماعی مثل این روزها نبود ،ولی مردم بی صبرانه منتظر دیدن این بازی با آرزوی پیروزی ایران بودند. خبری از پخش زنده این بازی نبود تا اینکه شب قبل از آغاز بازی ایران و عراق  زیر نویس تلویزیون از پخش زنده بازی خبر داد ، نبردی که  می تواند حساس ترین نبرد تاریخ ایران برای کل جامعه باشد.

رهبری تیم ملی به علی پروین سپرده شده بود  و اردوی تیم ملی در تهران برگزار شد تا نسل سوخته ایران در رقابت های بین المللی در دهه 60به مصاف بهترین تیم تاریخ عراق برود. عراق بعد از حضور در جام جهانی 1986مکزیک و با همان ترکیب و استفاده از ستاره آن سالهاش احمد راضی به تورنمنت آمد و تیم ملی ایران با ستاره های بزرگ خود بعد از سومی در جام ملتهای آسیا در قطر88به این تورنمنت گام نهاد. 

بازی دو تیم در تاریخ 14آبان سال 1368 برگزار شد و  دو تیم بعد از 90دقیقه به تساوی بدون گل رضایت دادند. تیم خشن عراق در آن سالها که این خصیصه را هنوز هم بهمراه دارد در روزی که شاهرخ بیانی فرصت تک به تک را در برابر آنها از دست داد و دو موقعیت گلزنی ایران توسط مجید نامجو مطلق روی دروازه عراق از دست رفت، از دست تیم ملی ایران قسر در رفت تا شیرین ترین برد تاریخ، یک سال بعد از آتش بس جنگ تحمیلی نصیب ایران نشود.

 عراق بعد از ایران به عنوان تیم دوم از گروه صعود کرد و در نهایت بعد از پیروزی برابر کویت در نیمه نهایی قهرمان رقابت ها شد. ایران هم در عین ناباوری در ضربات  پنالتی برابر اوگاندا شکست خورد تا فینال بین عراق و اوگاندا برگزار شود و نبرد حساس دو تیم ایران و عراق  در فینال تکرار نشود. تورنمنت با شکست ایران برابر کویت در دیدار رده بندی با نتیجه یک بر صفر، برای ایران با مقام چهارمی به پایان رسید.