به گزارش روز چهارشنبه ایرنا از سازمان حفاظت محیط زیست، بر اساس چهارچوب توافقنامه استقرار مرکز منطقه ای کنوانسیون های بازل و استکهلم به عنوان یک مرکز مستقل در زمینه آموزش، تبادل اطلاعات و انتقال فناوری در مدیریت پسماندهای خطرناک و سایر پسماندها در کشور و اهمیت حفظ جایگاه این مرکز منطقه ای در ایران با توجه به شرایط خاص حاکم بر کشور ناشی از تحریم های ناعادلانه، کمیته راهبردی با حضور اکثریت نمایندگان کشورهای عضو و غیر عضو منطقه ای ایران با هماهنگی دبیرخانه کنوانسیون ها برگزار شد.

این جلسه با حضور معاون و مدیران معاونت محیط زیست انسانی سازمان حفاظت محیط زیست، مرکز منطقه ای کنواسیون های بازل و استکهلم و جمعی از مسئولان در سازمان حفاظت محیط زیست از طریق ویدئو کنفرانس برگزار شد.

در این جلسه در خصوص اقدامات انجام شده  مدیریت صحیح پسماندهای صنعتی و خطرناک، تشکیل کارگروه فنی منطقه ای، برگزاری جلسات آنلاین مستمر با کشورهای عضو و بررسی امکان همکاری های آتی منطقه ای به عنوان مباحث اصلی مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت و بر اهمیت و ضرورت این نشست ها تاکید شد.

کنوانسیون بازل

در پی تدوین قوانین زیست محیطی در کشورهای توسعه یافته برای محدود کردن پسماندهای خطرناک، هزینه امحای آنها به میزان چشمگیری افزایش یافت، تاجران مواد سمی در پی یافتن راهی کم‌هزینه‌تر، انتقال پسماندهای خطرناک به کشورهای در حال توسعه و کشورهای اروپای شرقی را در پیش گرفتند، از این رو در پاسخ به نگرانی‌های عمومی و بین‌المللی در ۲۲ مارس سال ۱۹۸۹ به منظور کنترل حمل و نقل برون مرزی پسماندهای خطرناک و دفع اصولی آنها توسط برنامه زیست محیطی سازمان ملل (UNEP) معاهده موسوم به " کنوانسیون بازل" به تصویب کشورهای عضو رسید و در پنجم می سال ۱۹۹۲ لازم الاجرا شد. ایران نیز در سال ۱۳۷۱ با تصویب این کنوانسیون در مجلس شورای اسلامی به عضویت «کنوانسیون بازل» درآمد.

کنوانسیون بازل شامل ۲۹ ماده و ۹ الحاقیه و شاکله آن بر این اصل استوار است که همه انتقالات برون مرزی پسماندهای خطرناک مشمول مفاد کنوانسیون بازل فقط در میان کشورهای عضو و با رعایت مفاد آن و تنها در صورت وجود مدیریت صحیح زیست محیطی پسماندهای مربوطه در کشور مقصد (پذیرنده پسماندهای مذکور) امکان پذیر است.

کنوانسیون استکهلم

کنوانسیون استکهلم یک توافق بین المللی قانونی در خصوص آلاینده های آلی پایدار (POPs) است و انگیزه پیدایش آن از اجلاس زمین در سال ۱۹۹۲ آغاز شد، در سال ۱۹۹۵ شورای حکام برنامه محیط زیست سازمان ملل(UNEP ) برای عملکرد جهانی راجع به POPs که به عنوان مواد شیمیایی پایدار در محیط زیست، تجمع پذیر در زنجیره غذایی و دارای اثرات مضر بر سلامتی انسان ومحیط زیست تعریف می شوند، فراخوانی را اعلام  کردند، در پی آن نشست بین الدولی راجع به ایمنی مواد شیمیایی(IFCs) و برنامه بین المللی برای ایمنی مواد شیمیایی (IPCs ) یک برنامه ارزیابی را از ۱۲ ماده خطرناک تدارک دید.

گفت و گو برای کنوانسیون استکهلم در خصوص POPs در بیست و سوم می ۲۰۰۱ در استکهلم سوئد به پایان رسید، در ۱۷ می ۲۰۰۴ با شرکت ۱۵۱ کشور مفاد آن امضاء و مورد تایید و تصویب قرار گرفت، ایران نیز در سال ۲۰۰۱ این کنوانسیون را امضاء کرد و در فوریه سال ۲۰۰۶ به آن ملحق شد.

امضاء کنندگان بر ممنوعیت استفاده از ۹ ماده شیمیایی از گروه Dirty Dozen ، محدودیت استفاده از ددت برای کنترل مالاریا و کاهش تولید ناخواسته دیوکسین و فوران توافق کردند.