با گذشت نزدیک به‌60 سال از پیدایش صنعت استراتژیک پتروشیمی در کشور و به‌رغم دستاوردهای قابل‌توجه در حوزه‌های تولید، صادرات و اشتغال در این صنعت، هنوز نقاط ضعفی وجود دارد که باید برای رفع آنها و تحقق مطلوب اهداف پیش‌بینی شده تدابیری ‌اندیشیده شود. تجزیه و تحلیل روند توسعه صنعت پتروشیمی کشور نشان می‌دهد که این صنعت فاقد بدیهی‌ترین اصل توسعه، یعنی اصل توازن در معماری زنجیره ارزش است. این ناهمگونی در تولید محصولات پتروشیمی که ناشی از عواملی همچون دسترسی به‌خوراک ارزان، فقدان استراتژی و برنامه‌ریزی صحیح از سوی وزارت نفت و نیز خصوصی‌سازی صنعت پتروشیمی و واگذاری‌های شتاب‌زده و بعضا بدون ضابطه واحدهای پتروشیمی است؛ منجر به‌جهت‌گیری غالب توسعه این صنعت به‌سمت احداث و توسعه واحدهای بالادستی نظیر اوره و آمونیاک، متانول و مواردی از این دست با تناژ بالا، ارزش افزوده و اشتغالزایی پایین و عدم‌توجه به‌توسعه مناسب و به‌روز صنایع پایین‌دستی پتروشیمی شده است. ادامه روند کنونی عواقب وخیمی را برای صنعت پتروشیمی به‌دنبال خواهد داشت که از عمده‌ترین این پیامدها، کسب ارزش‌افزوده پایین در مقابل صرف هزینه و سرمایه بالا خواهد بود.