نخستین فرستاده سیاسی ژاپن به ایران در دوران قاجار در سفرنامه خود می‌گوید، زمانی که وارد مناطق گوناگون ایران می‌شدیم، مردم به‌سرعت گرد ما جمع می‌شدند و با تصور اینکه ما پزشک هستیم، از ما طلب دارو می‌کردند. وی می‌نویسد: «در حوالی کازرون بودیم که انبوهی از مردم روستا که ۳۰۰ یا ۴۰۰ نفر می‌شدند، از روی کنجکاوی و برای دیدن ما آمدند... دو سه مرد که هر کدامشان بیماری را به کول گرفته بودند، نزدمان آمدند و برای مریضشان دوا و درمان می‌خواستند و پی‌درپی صدا می‌زدند «حکیم صاحب! حکیم صاحب!» آنها فکر می‌کردند ما پزشک هستیم. از بوشهر که حرکت می‌کردیم، آقای هوتس، بازرگان هلندی، گفت که برای روز پیشامد و برخورد با چنین وضعی بهتر است جعبه دارویی ‌برداریم. من از آقای هوتس پرسیدم که چه دارویی ‌برداریم.