آذربایجان را دیار عاشوراییان و مردان و زنان‌اش را عاشورایی می‌شناسند؛ مهم نیست چند صد سال از حادثه کربلا گذشته و فاصله آذربایجان تا کربلا چند هزار کیلومتر است؛ برای این مردم عاشورا همیشه زنده و کربلا در دل‌هایشان جاودانه است. 

آنچه برای این مردم حسینی و عاشقان حسین مهم است، جنایت دلخراشی‌هایی است که در صحرای کربلا رخ داد و بر خود فرض می‌دانند که یاد و خاطره آن را تا جان در بدن دارند، زنده نگه دارند؛ بر همین اساس سراسر تاریخ و فرهنگ آذربایجان به عاشورا گره زده شده است.

از ظهر روز عاشورا در اوج مشروطه که عاشوراییان را در میدان شهر تبریز به دار آویختند تا اوج جنگ تحمیلی که مادران، فرزندان‌شان را برای ادامه راه حسین (ع) به جبهه‌ها روانه کردند؛ این مردم فقط با یاد و نام حسین و حادثه کربلا زنده‌اند و اگر نبود اندیشه و عشق مادران عاشورایی، نه انقلاب اسلامی به پیروزی می‌رسید و نه جنگ هشت ساله با عزت و افتخار پایان می‌یافت.

آذربایجان به دیار سرداران عاشورایی شهره است و این شهرت در سایه همان فرهنگ عاشورایی کسب شده است؛ فرهنگی که در رحم مادران به این فرزندان منتقل می‌شود.

آری «کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا» همه روزها عاشورا و همه زمین‌ها کربلاست و این جمله در این منطقه نمود واقعی دارد؛ عاشورا و حسین برای مردم آذربایجان یک تاریخ نیست؛ عاشورا فرهنگی است جاری در زندگی مردان و زنان این دیار، آنجا که پای عزت و شرف انسان در میان باشد این مردم با جان و دل به میدان می‌آیند تا لبیکی به ندای «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی» (آیا یاریگری هست تا مرا  یاری کند؟) بدهند.

امروز که شرایط ناشی از شیوع کرونا این ملت عاشورایی را از برپایی مجالس عزا و ماتم بازداشته است؛ مردم عاشورایی جانگدازتر از همیشه در هر خانه یک تکیه درست کرده و یاد و نام حسین و یاران‌اش را گرامی می‌دارند.

آری عاشورا زنده است تا این مردم زنده باشند؛ امروز، روز عاشورای حسینی است، امروز آذربایجان یکپارچه کربلاست.