وی در کشتی نخست حریف سوئیسی را از پیش رو برداشت اما در مصاف دوم با ضربه فنی مقابل باجرانگ هندی مغلوب شد و با شکست او به حریفی از جمهوری آذربایجان، مرتضی قیاسی به شانس مجدد هم نرفت و با یک برد و یک باخت با المپیک توکیو وداع کرد.
به عقیده کارشناسان، مرتضی اگر در تایم دوم عجله نمی‌کرد و ۱۰ ثانیه دیرتر برای زیر اقدام می‌کرد، می‌توانست با توجه به اخطار حریف، امتیاز دوم را هم بگیرد و آن زمان با حمله‌های شتابزده حریف هندی، امکان کسب امتیازهای بیشتر در برگشت‌ها وجود داشت اما کشتی است دیگر و ورزش ثانیه‌ها...
حال به پیش از المپیک برگردیم؛ مرتضی برای اینکه با قدرت به توکیو برود در چند تورنمنت بین‌المللی شرکت کرد؟ برای پاسخ همین پرسش کمی مکث می‌کنیم و می‌پذیریم که برای کسب مدال در المپیک باید خیلی بیشتر از وضع موجود تلاش و برنامه‌ریزی کرد و شاید اگر مرتضی تجربه کافی داشت آن زیر را نمی‌گرفت، پس اول باید زیرساخت‌های حضور در المپیک را فراهم کنیم.
با نگاهی به سوابق حضور باجرانگ هندی که فقط یک سال از مرتضی قیاسی بیشتر سن دارد، می‌بینیم که در هفت سال اخیر در هشت رقابت آسیایی و جهانی شرکت کرده و معلوم است که تجربه کافی برای المپیک دارد.
حال چند پرسش دیگر؛ آیا مرتضی تمرینات المپیکی داشته؟ آیا تغذیه‌ی او مانند حریفانش بوده؟ بهتر نبود حداقل یک سال پیش از المپیک مشخص می‌شد که کدام کشتی‌گیر به توکیو می‌رود تا خودش و کادر فنی براساس آن برنامه‌ریزی کنند؟ آیا بهتر نیست فدراسیون روی اردوهای پادگانی در خانه کشتی تجدیدنظر کند؟
دوستان باید بپذیریم که برای کسب مدال در مهمترین آوردگاه دنیا باید در هر زمینه‌ای بیشتر تلاش کرد و زیرساخت‌ها بهتر باشد، چون با گندم کشت نشده، آرد هم نیست و در نتیجه نان نداریم.
هر چند امیدوار بودیم مرتضی طلسم مدال نگرفتن لرستانی‌ها را در المپیک بشکند اما او اول راه است و کم‌تجربه و باید از امثال قیاسی‌ها حمایت شود تا در رقابت‌های بعدی بتوانند بهترین عملکرد را داشته باشند و نباید به خاطر یک اشتباه رها شوند.
کشتی لرستان در یک سال اخیر شاهد اتفاقات خوبی بوده و حضور مرتضی را در المپیک به فال نیک می‌گیریم و امید می‌رود این اتفاقات ادامه‌دار باشد.
انتهای پیام
