خبرگزاری فارس _ همدان: این روزها خبر ثبت جهانی «هورامان» غوغایی به پا کرده و چه اتفاق زیبایی، رخدادی که آرزوی آثار مطرح تاریخی همدان به عنوان پایتخت تاریخ و تمدن ایران‌زمین با قدمتی ۳ هزار ساله نیز بوده و هست، اما تا حالا که سهم ما چیزی جز انتظار و امروز و فردا نبوده است، هنوز چشم به راهیم تا جهانی شدن آثار شهرمان را بیینیم، آثاری که چیزی از جهانی شدن کم ندارند اما نمی‌دانیم چرا دیده نمی‌شوند؟
سالهاست، ماه‌ها و روزها را می‌شماریم و خبر می‌گیریم و پیگیری می‌کنیم تا یکی از چندین آثاری که سالهاست گفته می‌شود پرونده آنها برای ثبت به وزارتخانه و ... ارسال شده است، جهانی شود اما هر سال دریغ از پارسال!
ابتدا گفته شد پرونده تپه هگمتانه برای ثبت به وزارت میراث فرهنگی رفته و امروز و فرداست که به یونسکو ارسال شود و روند جهانی شدن آن شکل تازه‌ای به خود گیرد، انتظار کشیدیم و کشیدیم سال تمام شد و باز هم خبری نشد.
بعد از چند سال گفته شد تپه هگمتانه به تنهایی برای جهانی شدن مطرح نیست و در قالب «سیما و منظر تاریخی هگمتانه تا همدان» برای ثبت مطرح است که پرونده آن هم در حال تهیه است اما باز همچنان منتظریم.
در ادامه منظر تاریخی فرهنگی دره ارزانفود، سد اکباتان و ورکانه به یکی از پرونده‌های پیشنهادی برای ثبت جهانی مطرح شد که مطالعات اولیه این اثر نیز انجام شده است اما فعلا خبری نیست.
پرونده «غار علیصدر» دیگر اثری است که به عنوان یک اثر طبیعی خارق‌العاده و از آثار مهم استان همدان است هنوز نتوانسته نظر کارشناسان میراث فرهنگی را برای ثبت جلب کند.
بعد از اینها «ارگ باستانی نوشیجان» برای ثبت جهانی مطرح شد، پرونده این اثر که یکی از قدیمی‌ترین آثار تاریخی در یک محیط بکر طبیعی است، هنوز راه به جایی نبرده و ثبت جهانی آن از آرزوهای مردم همدان و ملایر شده است.
«قنات قاسم‌آباد» از دیگر آثاری است که مدیرکل میراث فرهنگی استان عنوان کرد، الحاق این قنات به زنجیره قنات‌های ثبت شده ایرانی موضوعی است که در حال پیگیری آن هستیم و به موازات این طرح کار مطالعات عرصه و حریم قنات را برای ثبت جهانی انجام می‌دهیم اما گویا هنوز به نتیجه نرسیده است.
در این اواخر هم گفته شد پرونده کاروانسرا‌های «تاج آباد» و «فرسفج» در قالب زنجیره کارونسرا‌های ایران به یونسکو ارسال شده و تیرماه ارزیابان برای بازدید این آثار به همدان می‌آیند اما نه ارزیابان آمدند و نه ثبتی شد و دولت دوازدهم هم پایان یافت.
همه آثاری که از آنها سخن گفتیم هر کدام از باارزش‌ترین آثار طبیعی و تاریخی کشورمان هستند که باید خیلی زودتر از اینها در فهرست جهانی قرار می‌گرفتند اما به دلایل متعددی هنوز محصور به جامعه ملی و محلی است.
در این سال‌ها ما همدانی‌ها دلخوش به افزایش تعداد پرونده‌های ثبت جهانی آثار شهرمان در وزارت میراث فرهنگی شده‌ایم و در شادی ثبت جهانی آنها تنها، خبر ارسال پرونده به یونسکو از آن ما شده است!
نمی‌دانم نام این پروسه را چه باید گذاشت اما بخشی از آن به کوتاهی مسوولان ما در استان برمی‌گردد هر چند به زعم خود آنها تلاش‌های زیادی شده اما قطعا کم‌کاری هم دخیل بوده است.
یکی از پیشنهادات ما رسانه‌ای‌ها برای این موضوع تشکیل ستاد پیگیری جهانی شدن آثار تاریخی متشکل از استاندار، نمایندگان مجلس، میراث فرهنگی و... بود که هیچگاه شکل نگرفت که شاید با تشکیل این ستاد و پیگیری مداوم در سطح ملی بود کار بهتر پیش می‌رفت.
با تشکیل این ستاد اگر سرعت کار بالا نمی‌رفت، حداقل مصوباتی مبنی بر اینکه دستی سر روی آثار بکشند انجام می‌شد تا در حضور ارزیابان مشکلی وجود نداشته باشد و نتوانند ایراداتی برای کار بتراشند.
در هر صورت دولت دوازدهم به کار خود پایان داد و قطعا مدیران این حوزه نیز تغییر خواهند کرد اما انتظار ما از دولت جدید و مدیران تازه‌نفس ثبت حداقل یک اثر همدان در فهرست جهانی است که امیدواریم سهم ما همدانی‌ها در آن دیده شود.
انتهای پیام/۸۹۰۰۳/م
