در ۱۹۴۴ و با پیروزی شوروی‌ها در برابر آلمان نازی، کازیکاس در آلمان ساکن یک اردوگاه آوارگان و همزمان وارد دانشگاه توبینگن شد. در ۱۹۴۷، بورس تحصیلی در دانشگاه ییل گرفت و در ۱۹۵۱ از رساله خود در باب «انطباق دادن چکسلواکی با نظام شوروی» دفاع کرد. پس از آن از استادی دانشگاه جورج تاون کناره‌گیری کرد تا همراه با دیگر پناهنده لیتوانیایی یوزاس والیوناس شرکت بین‌المللی نریس را تاسیس کند. دفتر مرکزی این بنگاه که در منهتن واقع بود به صادرکننده عمده زغال سنگ به آلمان و ایتالیا بدل شد.
کازیکاس از 1980 در حوزه سرمایه‌گذاری فعالیت داشت و به بسیاری از شرکت‌های بین‌المللی از جمله اکسون، گاز طبیعی الپاسو، گاز کلمبیا، راکول اینترنشنال، فیلیپ موریس، کوکاکولا و صنایع سنگین کاوازاکی مشورت داد. کازیکاس از جمله فعالان لیتوانیایی در خارج از کشور بود و از اعلامیه استقلال لیتوانی در 1990 حمایت کرد و پس از آن مشاور دولت آن کشور در امور اقتصادی و گذار به اقتصاد بازار آزاد شد.
او همچنین در برقراری روابط اقتصادی با غرب نقش برجسته‌ای داشت و زمینه نشست‌های نخست وزیر لیتوانی با رهبران غرب را فراهم کرد. او شرکت‌های آمریکایی همچون فیلیپ موریس، کوکاکولا و موتورولا را به سرمایه‌گذاری در لیتوانی ترغیب کرد. در 1991 نخستین شرکت ارتباطات لیتوانی با استفاده از سرمایه بخش خصوصی موسوم به «لیتکام» (اکنون با نام اُمنیتل) را راه‌اندازی کرد و در 2002 شرح حالی منتشر کرد که بعدتر با عنوان «اودیسه امید» در 2006 به زبان انگلیسی منتشر شد.
در سال 1976 جسد بی جان پسر کازیکاس در هتلی در کاتماندو نپال پیدا شد. کازیکاس برای نکوداشت یاد وی کلیسایی در کاتماندو ساخت. در 1998 وی «بنیادخانواده کازیکاس» را راه‌اندازی کرد که در حوزه اعطای بورسیه های تحصیلی و حمایت از سینمای لیتوانی فعال بوده است. کازیکاس در 9 ژوئیه 2014 درگذشت.
