وی پیرامون نسل‌کشی در کانادا گفت: بین سال‌های ۱۸۰۰ تا نیمه‌های ۱۹۸۰ میلادی، بسیاری از این کودکان از چهار سالگی از خانواده‌هایشان جدا و به مدارس شبانه‌روزی در اطراف کانادا فرستاده می‌شدند که این مدارس توسط سازمان‌های مرتبط با کلیسا و دولت فدرال راه‌اندازی شده بودند. آخرین مدرسه شبانه‌روزی دولت فدرال در تاریخ ۱۹۸۴میلادی بسته شد. در بسیاری از این مدارس لباس‌های کهنه به تن آنان می‌کردند و غذای ناکافی به آنها داده می‌شد، به شکلی که بسیاری از آنان از سوءتغذیه رنج می‌بردند. تخمین زده شده که در حدود بیش از ۱۵۰۰۰۰ کودک در بیش از ۱۳۹ مدرسه شبانه‌روزی در سرتاسر این کشور حضور داشته‌اند. چیزی که در داخل این موسسات و مکان‌ها اتفاق افتاده، یک رسوایی و افتضاح در تاریخ کاناداست. بچه‌ها از لحاظ روانی، جسمی، احساسی و حتی جنسی مورد اذیت و آزار قرار می‌گرفتند و بسیاری از آنها به‌دلیل بیماری‌های مسری و یا سعی در فرار از این مکان‌ها و بازگشت به خانه، جان خود را از دست دادند.
مؤمنی‌ها در پایان ‌ترجمه و نشر این‌گونه از آثار را که توسط نویسندگان غربی نگاشته شده، اقدامی مناسب برای معرفی چهره واقعی غرب در مسائل حقوق بشری و آشنایی بیشتر با سابقه تمدن غربی دانست.