به گزارش خبرنگار، روز جهانی ورزشی نویسان بهانه‌ای بود تا به سراغ یکی از همکاران جوانمان برویم و به مناسبت این روز گفت‌وگویی با او ترتیب دهیم. سعید فغانی مجری، گزارشگر و خبرنگار ۲۴ ساله البرزی در روز جهانی ورزشی نویسان از خود، آرزوها و دغدغه‌هایش در حوزه ورزش برایمان گفت که در ادامه می‌خوانید:
تحصیلاتت چیست و از چه زمانی وارد عرصه خبر شدی و چه کسانی در پیشرفت تو مؤثر بودند؟
لیسانس رشته روابط عمومی از دانشگاه تهران مرکز هستم و از سال ۹۵ هم‌زمان با آغاز دانشگاه وارد عرصه رسانه خبر شدم. اوایل ورودم به این حوزه روزهای سختی را پشت سر می‌گذراندم و نه کسی من را می‌شناخت و نه من کسی را می‌شناختم، به همین خاطر در جمع‌های حرفه‌ای کمی در حاشیه قرار می‌گرفتم. در ارتباط با سؤالتان در خصوص فرد تأثیرگذار در زندگی حرفه‌ای من باید بگویم که آقای مجتبی علیمردانی از روز اول تا همین الان به‌عنوان یک دوست، همکار و راهنما همیشه کنارم بوده و هر لحظه در کنار ایشان چیزهای زیادی می‌آموزم.
چه چیزی باعث ورودت به عرصه رسانه به ویژه حوزه ورزش شد؟
من از ۵ سالگی به اصرار برادرم پای تلویزیون می‌نشستم و بازی‌های فوتبال را تماشا می‌کردم، از همان موقع علاقه‌ام به فوتبال شروع شد و عادت کردم که هرروز روزنامه‌ها و مقالات ورزشی را دنبال کنم. خوشبختانه تمام تصویرسازی‌های دوران کودکی و نوجوانی‌ام به وقوع پیوست و آشنایی با دوستان خوبی مثل علیمردانی و… باعث شد تا به سرعت مسیر دلخواهم را طی کنم و به اهدافم نزدیک‌تر شوم اما می‌دانم که هنوز راه طولانی‌ای در پیش دارم تا به اهدافم برسم.
چه اهدافی را در رسانه ورزش دنبال می‌کنی؟
با درخشش فردی مثل عادل فردوسی پور در دو دهه اخیر کار برای جوان‌ترها کمی سخت‌تر شد و باید پذیرفت هر کار تازه‌ای را بخواهیم انجام دهیم قبلاً توسط استاد با ظرافت و خلاقیت تمام انجام شده و به نوعی زیر سایه ایشان هستیم اما به هر حال اهداف بزرگی دارم و اعتقاد دارم اگر صادقانه و برای حل شدن مشکل گزارشی تهیه و مطلبی نوشته شود طبیعتاً خدا هم ادامه مسیر را هموارتر می‌کند.
طرفدار تیم خاصی هم هستی؟
به هر حال از کودکی در استادیوم‌ها و پای تلویزیون در حال تماشای فوتبال بودم و من هم طرفدار یکی از تیم‌ها هستم اما در خارج از کشور هوادار لیورپول هستم و آرزویم نشستن روی سکوهای ورزشگاه آن فیلد است.
سال گذشته به‌عنوان مدیر رسانه تیم لیگ برتری مقاومت در فوتسال معرفی شدی اما خیلی سریع از آن تیم جدا شدی. چه اتفاقی افتاد؟
سال قبل به‌عنوان مدیر رسانه یک اردو آماده‌سازی پیش فصل را در کنار دوستان خوبم در مقاومت بودم و در آن مدت کم به لطف خدا اقدامات رسانه‌ای به‌گونه‌ای انجام شد که به قول مربیان مقاومت در کشور بی‌نظیر بود اما قسمت نبود که با این تیم ادامه دهم و از یک جایی به بعد صرفاً به‌عنوان هوادار در کنار تیم شهرم بودم.
درباره عدم دعوتت به مراسم تجلیل از عوامل مقاومت صحبت می‌کنی؟
به هر حال هرچه بود گذشت و همین که موفقیت تیم را در پایان فصل دیدم برایم کافی بود، چراکه از نزدیک شاهد تلاش‌های شبانه‌روزی بازیکنان و کادر فنی بودم.
درباره ورودت به رادیو و تلویزیون توضیح بده؟
من از ابتدای فعالیتم تا به امروز که کمی کمتر شده سعی کرده‌ام همواره مطالب تازه‌ای بنویسم و شخصاً در ورزشگاه حضور پیدا کنم. فکر می‌کنم همین عامل باعث شد که تهیه‌کننده برنامه رادیویی موج ورزش من را شناخت و یک شب که داشتم بازی منچستریونایتد و اورتون را تماشا می‌کردم با من تماس گرفت.
و تو اول جواب تلفن را ندادی؟
جواب دادم اما تمرکزم روی فوتبال بود که مصطفی بیات تماس گرفت و گفت که مایل است حضوری باهم دیدار داشته باشیم اما من گفتم که دارم فوتبال می‌بینم و بعداً تماس می‌گیرم. به هر حال بعد از مدت کوتاهی به لطف ایشان که به بنده اعتماد کرد آیتم فوتبال آن‌سوی مرزها را اجرا کردم و بعد از چند ماه در تلویزیون با تهیه‌کنندگی ایشان برنامه ورزش البرز را روی آنتن بردیم.
تلخ‌ترین و بامزه‌ترین اتفاق دوران کاری‌ات را برایمان تعریف کن؟
بامزه‌ترین اتفاق مربوط به دقایق پایانی دیدار جام حذفی گل ریحان و استقلال است که زیر سکوی تماشاگران در حال ضبط پلاتو بودم اما به یک‌باره یک بطری آب معدنی بزرگ از بالا به سر من فرود آمد و تا یک مدت فیلمش در قالب طنز در فضای مجازی دیده می‌شد. اما تلخ‌ترین خاطره‌ام به اولین اجرای تلویزیونی‌ام برمی‌گردد که در همان شب عمویم را از دست دادم و با یک حال بد به سر برنامه رفتم.
این پیشرفت باعث شده که ضعف‌های خودت را نادیده بگیری؟
اعتقاد دارم هرجا که فکر کنم هیچ ضعفی ندارم همان جا کارم تمام است و باید اهداف و تلاش‌های خودم را دفن کنم. قطعاً سرشار از ضعف هستم و روز به روز تلاش می‌کنم تا آن‌ها را رفع کنم.
حال ورزش استان البرز را چگونه ارزیابی می‌کنی؟
دو بحران کرونا و سوءمدیریت باعث شده تا ورزش استانمان حال و روز خوبی را سپری کند. بسیاری از ورزشکاران و مربیان و باشگاه داران را می‌شناسم که بخاطر کرونا بیکار شده‌اند و به مشاغل دیگر روی برده‌اند. در عرصه قهرمانی هم تیم گل ریحان اصلاً در حد و اندازه یک تیم باشخصیت حاضر نشد و متأسفانه حتی شاهد یکسری بداخلاقی‌ها در این باشگاه بودیم. به هر حال امیدوارم با روی کار آمدن دولت جدید نفس تازه‌ای به مدیریت کشور بخصوص ورزش دمیده شود و شاهد روزهای درخشانی در ورزش باشیم چراکه ورزش می‌تواند ویترین کل کشور ما در دنیا باشد و با آن به دنیا معرفی شویم.
قرار است تا آخر تو را به‌عنوان ورزشی‌نویس بشناسیم؟
قطعاً خیر، از اینکه تک بعدی باشم فراری هستم و در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی هم فعالیت دارم اما عشق و علاقه‌ام به ورزش باعث شده تا بیشتر به این عنوان شناخته شوم. البته ناگفته نماند که شدیداً نیازمند یک انجمن ورزشی نویسان فعال در استان هستیم که بتوانیم در آن گردهم بیاییم و علیرغم حل مشکلات بتوانیم در جهت ارتقای ورزش نیز مؤثر باشیم.
