در متن پیام تسلیت انجمن پیشکسوتان مطبوعات که به ایسنا ارسال شده آمده است: «خبر تلخ و اندوهبار درگذشت مظلومانه خانم مهشاد کریمی خبر نگار سخت‌کوش، پرتلاش و وظیفه شناس حوزه محیط زیست در آن خبرگزاری دل های اعضای هیات مدیره انجمن پیشکسوتان مطبوعات را سوزاند. انجمن پیشکسوتان مطبوعات ضمن عرض تسلیت به خبرنگاران کارکنان و مدیران خبرگزاری ایسنا و جامعه رسانه ای کشور برای روح بزرگ این خبرنگار ارزشمند طلب آمرزش می کند و برای خانواده مهشاد کریمی آرزوی صبوری دارد.»
در ادامه این پیام همچنین با عنوان «اتوبوس مرگ، قربانگاه خبرنگاران» آمده است:
«یک بار دیگر بی برنامه گی، ناآگاهی مدیران و ندانم کاری مسئولان جان دو خبرنگار سخت کوش را مظلومانه گرفت و ۲۱ خبرنگار حوزه محیط زیست را به خاک و خون کشاند.
همکاران رسانه ای جوان و پرتلاش مان خانم ها مهشاد کریمی از خبرگزاری ایسنا و ریحانه یاسمنی از خبرگزاری ایرنا که همراه ۲۱ خبرنگار حوزه محیط زیست به دعوت ستاد احیای دریاچه ارومیه به اصطلاح قرار بود از پروژه های این ستاد بازدید کنند، به دلیل سوء مدیریت قربانی شدند و بقیه همکارانشان هم به شدت مصدوم شدند. این برنامه که با اجاره ی اتوبوسی قراضه که ماشین مشدی ممدلی را تداعی می کرد که نه بوق داشت و نه صندلی و غیر از بوقش همه جایش صدا می کرد و از همه بدتر، اجازه ی تردد هم نداشت و به شهادت آن ها که در اتوبوس بوده اند ترمز هم نداشت و راننده به ناچار با دنده، اتوبوس را کنترل می کرده است ناگهان فاجعه شد و اتوبوس حامل خبرنگاران به قربانگاه همکاران رسانه ای جوان و ارزشمندمان تبدیل شد و در نتیجه این دو خبرنگار جوان و وظیفه شناس جان به جان آفرین تسلیم کردند.
در میان بهت و ناباوری از بروز این حادثه، اما دور نیست که دوباره، فردا نظیر چنین حوادثی تکرار نشود و باز اتوبوسی در نقطه ای دیگر مثل اتوبوس حامل دانشجویان دانشگاه آزاد یا اتوبوس حامل نخبگان ریاضی کشور که پروفسور مریم میرزاخانی هم در یکی از همین اتوبوس ها بود، دچار حادثه نشود ... حوادثی نظیر این رخداد غم انگیز و دلخراش هر روز در جاده های کشور در حال وقوع است.
پرسش اساسی در این‌حادثه اینکه آیا اصلا لزومی داشته است که سازمان حفاظت محیط زیست در این بلبشوی سرایت کرونا، برای فتح الفتوحش که حاصل آن خشکاندن چند رودخانه برای پر آب کردن دریاچه ارومیه بوده است خبرنگاران را چنین بی رحمانه به خاک و خون کشاند؟
آیا سازمان‌محیط زیست نمی توانسته است برای خبرنگارانی که قرار بوده است خبرها و گزارش هایشان را از اقدامات مدبرانه! به گوش مخاطبانشان برسانند کمی بیشتر هزینه کند؟ معلوم‌نیست چرا وقتی کار به خبرنگاران می رسد آقایان صرفه جو می شوند. متاسفم که بگوییم شوربختانه در کشور ما هرگز جایگاه خبرنگاران تبیین نشده و آنچه را که در شأن خبرنگار باید انجام دهند از یادشان رفته است... .
مخلص کلام، در نتیجه ی این خساست خبرنگار جوانی که قرار بود دو روز دیگر به خانه ی بخت برود در میان ماتم و اندوه خانواده دوستان و همکاران مطبوعاتی، سینه ی گورستان آرام بگیرد؟
درد یکی دوتا نیست و مشکل سوء مدیریت و بی مبالاتی مسئولیتی که کار بلد نیستند به همین حادثه ختم نمی شود اما در این میان معلوم نیست که چرا هرچه سنگ است باید به پاهای استوار خبرنگار اصابت کند که در شادی و غم باید تلاش کند تا آیته تمام‌نمای جامعه اش باشد و دست آخر همه از او طلبکار باشند که چرا این را گفت و آن را نگفت و هزار انگ به او بچسبانند که هرچه هست زیر سر خبرنگار است؛ حال آنکه خبر ندارند آنچه که دست آخر نصیب خبرنگاران می شود مرگ است و دیگر هیچ ... .
انجمن پیشکسوتان مطبوعات با اندوه فراوان ضمن محکوم کردن چنین رفتارهای نابخردانه، مراتب همدردی خود را با خانواده مهشاد کریمی و ریحانه یاسینی ابراز داشته به جامعه رسانه ای کشور، مدیران، خبرنگاران و همه ی دست اندرکاران خبرگزاری ایسنا و ایرنا تسلیت می گوید.»
انتهای پیام
