آرتین زهرابی؛ رونالدو با آن سرعتی که از مدت ها قبل در مورد بالا رفتن آمار گل هایش در پیش گرفته بود، دیر یا زود رکورد علی دایی را می شکست؛ رونالدو هم فقط این رکورد را می شکست...
حالا خیلی ها غمگین شده اند که رکورد آقای گل جهان، دیگر در اختیار یک ایرانی نیست اما مگر تا همین دیشب که علی دایی آقای گل جهان بود، چه جایگاهی در این فوتبال برایش تعریف شد؟
مدیرانی که کرسی های مهم فوتبال کشور را فتح می کنند، خواب کارهای بزرگی که دایی انجام داده را نمی بینند؛ حد ورزشی دایی این است که رکوردش را رونالدو؛ نابغه فوتبال دنیا می شکند اما حد و اندازه مدیرانی که سال هاست فوتبال ما را قبضه کرده اند چقدر است؟
علی دایی چه رکورد دار باشد یا نباشد همان مردی است که او را با فوتبال، تیم ملی و پشتکار مثالزدنی اش شناختیم؛ همان ملی پوشی که زودتر از همه در تمرین حاضر می شد و دیرتر از بقیه می رفت... چیزی از دایی با این اتفاق کم نشده است و این رکوردشکنی ها خدشه ای به وجاهت و اعتبار دایی وارد نمی کند.
شکسته شدن رکورد انسان های های خاص، خجالت که ندارد هیچ بلکه حضور آنها مایه مباهات است. خجالت را باید دیگران بکشند؛ همان هایی که امروز در هیچ کجای فوتبال نیستند اما همه کاره این ورزش شده اند؛ مدیر شده اند و خود را مدبر می دانند. رئیس شده اند و خودشان را صاحب این فوتبال فرض می کنند. خجالت را باید همان ها بکشند که می بینند علی دایی با این جایگاه جهانی اش در فوتبال ایران هیچ مسولیتی ندارد!
بیشتر بخوانید:
