امانوئل نوبل بازرگانی بسیار آیندهنگر بود؛ همچون پدرش که در واقع نخستین فردی بود که باعث ساخت نخستین خط لوله روسیه و نخستین نفتکش جهان در ۱۸۷۸ و همچنین نخستین کانتینرهای نفتی ریلی جهان در ۱۸۸۳ شد. در فوریه ۱۸۹۸ امانوئل نوبل یک قرارداد حقامتیاز با رادولف دیزل در برلین امضا کرد و این امر پس از آن روی داد که دیزل نخستین موتور خود را در یک سخنرانی معرفی کرده بود. این قرارداد به نوبل امکان میداد تا نخستین کارخانه موتورهای دیزلی را در سنپترزبورگ دایر کند؛ موتورهایی که در نفتکشهای ناوگان برانوبل بهکار میرفت. با رهبری نوبل باکو بر صنعت نفت جهان مسلط شد و فعالیتهای برانوبل به زودی در حوزه دریای خزر، گروزنی و داسر توسعه یافت.
در ۱۸۸۸ وی در باکو میهمان تزار الکساندرسوم در باکو و با خواست تزار شهروندی روسیه را پذیرفت. از ۱۸۹۱ تا ۱۹۱۸ وی عضو هیاتمدیره سپردههای بانکی بانک دولتی روسیه بود تا اینکه در تابستان ۱۹۱۸ و در پی وقوع انقلاب بلشویکی در روسیه وی مجبور به فرار از آن کشور شد. در ۱۹۱۹ امانوئل نوبل در دفتر مهندسی بوریس هاگلین و نیز شرکت رمزنگاری سوئد موسوم به کریپتوگراف سرمایهگذاری کرد.
پس از مرگ آلفرد نوبل در ۱۸۹۶، امانوئل در برآوردهکردن آرزوی عمویش و حمایت از آرمانهای وی کوشید تا با کمک وی جایزه نوبل تاسیس شود.
او همچون پدرش سخت به گردآوری آثار هنری علاقه داشت و در اقامتگاه خانواده نوبل در سنپترزبورگ و اقامتگاه تابستانی آنان در کرجولا مجموعههای هنری مهمی از ساختههای فابرگ و نقاشان روس وجود داشت.
بخش عمدهای از مجموعه سنپترزبورگ از دستبرد بلشویکها در امان ماند. پس از فرار از روسیه و مصادره اموال خاندان نوبل در این کشور، امانوئل بهتدریج از مدیریت تجارت خانوادگی کناره گرفت. وی هرگز ازدواج نکرد و در ۱۹۳۲ در سوئد درگذشت.
