آقایِ دکتر عباس عراقچی هم با کوبیدن در دهان وی، آمریکاییها را متهم به ریختنِ اشک تمساح مینماید. در ادامه هم میگوید: “شما آمریکاییها دارو را بما تحریم کردید حالا از مرگ یک زندانی ابراز تاسف میکنید.”
پاسخِ دکتر عراقچی، بدون تردید یک پاسخ انقلابی بود. پاسخی که ۴۲سال است ایرانِ انقلابی دارد بدنیا میدهد. در عین حال آقایِ عراقچی، میتوانست فرزندان، همسر و پدر مادر ساسان را درنظر بیاورد که در چه وضعیتی بسر میبرند و به رابرت مالی بگونه‌ایی دیگر پاسخ میداد.

عراقچی میتوانست ضمنِ ابرازِ تاسف از مرگِ ساسان، به خانواده وی تسلیت میگفت و به رابرت مالی هم پاسخ میداد که مسئولین در ایران، سرگرمِ رسیدگی به علّتِ مرگِ تاسف‌آورِ ساسان هستند.
این هم‌ یکجور پاسخ میبود. که البته انقلابیون در ایران هر چه از دهانشان در میآمد، نثارِ عراقچیِ سازشکار، لیبرال و تسلیم‌طلب میکردند. امّا در عوض وقتی فرزندانِ خردسال ساسان را درآغوش میگرفت؛ میتوانست دستِ کم در چشمان‌ِمعصومشان بنگرد و آب نشود.

منبع: پیج اینستاگرام نویسنده