برخی از خیابان‌های شهر همدان، بوستان‌ها، سالن‌های وزنه، از همه مهمتر تارتان استادیوم شهدای قدس و ورزشگاه مفتح به‌خوبی می‌توانند به پشتکار و تمام ممارست‌های دکتر بیژن حیدری در همه‌ این سال‌ها که در کنار طبابت، به تمرینات دشوار داوری هم می‌پرداخت، گواهی دهند.

دکتر، ظرف این چند سالی که او را می‌شناسیم، در فرار از موقعیت‌های آفسایدِ زندگی، همیشه در بهترین فرم ممکن خود را نگه داشت و حالا شاید کمترین مزد خود را گرفته. قضاوت در لیگ قهرمانان آسیا اگرچه شیرین است و دلچسب اما باز واقف هستیم که سقف رؤیاهای قاضیِ بلندقامتِ همدانی تا وقتی که سوت به دست دارد، این نیست.

او یکبار دیگر نشان داد که به‌تنهایی می‌تواند کار را در بیاورد و وقت‌کشی نکند، بی‌آنکه کات ناخواسته‌ای در کار باشد. او ثابت کرد که مثل داوری، نگاه تیزبینانه‌ای به زندگی دارد و حواسش همه‌جا هست و پرت هیچ‌جا نه! از آن دسته آدم‌ها که در دنیای فوتبال معمولی نیستند، به چپ نگاه می‌کنند و به راست پاس می‌دهند. همینقدر ظریف، همینقدر شجاع.

حیدری، کارش در تمام این سال‌ها که دنبال اهدافش دویده، پناه بردن از قضاوت به قضاوت بوده. او خوب می‌داند که تیتر شدنِ نخستین قضاوت در بازی‌های لیگ قهرمانان آسیا تنها یک خبر ورزشی نیست. هم او و هم ما می‌دانیم که این اتفاق شیرین چقدر به داوران این دیار انگیزه خواهد داد، امید را در ساق پاهایشان زنده خواهد کرد. چیزی که سال‌های قبل هم دیده بودیم و دنباله‌رو برادران حیدری، حالا داورانی هستند که در لیگ برتر و دسته یک فوتبال، خبر موفقیت‌هایشان دهان به دهان می‌شود.

یادداشت از: حامد صیفی

انتهای پیام