خبرگزاری فارس ــ یادداشت میهمان؛ حجت‌الاسلام داوودمهدوی زادگان: همیشه به دلیل برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ماه، ضرورت گریزی به انتخابات دوم خرداد ۷۶ پیدا می شود. زیرا دوم خرداد، نه فقط نقطه عطفی در جریان عادی سازی انقلاب اسلامی بود، بلکه پایه گذار بدعت مهندسی انتخابات در جمهوری اسلامی است. این مهندسی در سال‌های 88 و 92 و 96 تکرار شد و به غیر سال 88، در دو دوره بعد و با زیرکی و شیطنت های مستظرفانه به سر انجام رسید. هیچ بعید به نظر نمی آید که جمله «تکرار می کنم» دلالتی بر همین تکرار مهندسی انتخابات باشد. بنابراین، ای بسا که بار دیگر این مهندسی در انتخابات ۱۴۰۰ تکرار شود.

 مهندسی انتخابات، ابزار یا پروژه عملیاتی جریان عادی سازی انقلاب است و اساس کار این پروژه بر فریب جبهه انقلابی استوار است‌‌؛ یعنی چگونه می توان مردم را دچار اشتباه محاسباتی کرد. و این هشداری است که ولی فقیه بارها بدان توجه داده است.

در عملیات فریب، صحنه سیاست و کارنامه دولت غیر اتقلابی آنچنان وارونه جلوه داده می شود که جای کنشگر اصلی و مسئول با کنشگر غیر مسئول تغییر می کند. به عبارت دیگر، عامل اصلی در پدید آمدن وضعیت نا بسامان موجود، پنهان می شود و به جای آن، عاملی که هیچ نقشی در این ماجرا نداشته به عنوان عامل اصلی و مسئول پدید آمدن وضع موجود شناخته می شود. بدین ترتیب، در فرآیند پیچیده فریب، عامل اصلی چهره اپوزیسیونی و منتقد پیدا می کند و عامل غیر مسئول بی خبر از عملیات فریب، نا خواسته چهره مدافع وضع موجود را پیدا می کند. در نتیجه، مردم ناراضی از وضع موجود او را مقصر اصلی تلقی کرده از او فاصله گرفته به عامل اصلی متظاهر به منتقد وضع موجود رای می دهند. بدین ترتیب، وضعیت موجود با بازگشت مجدد عامل اصلی مسئول، استمرار پیدا می کند. چرخه اشتباه محاسباتی عبارت است از تصاحب قدرت توسط توسط جریان عادی سازی + ایجاد نابسامانی + مقصر جلوه دادن جبهه انقلابی + استمرار تصاحب قدرت تا رسیدن به نقطه پایان عادی سازی. 

 اما برای عملیاتی کردن مهندسی انتخابات به چهره ای انقلابی نیاز است که به عنوان مدافع وضع موجود، ایفای نقش کند. طبیعی است که جریان انقلابی به دلیل اعتمادی که به او دارد، مدافع وضع موجود می شود. این چهره ممکن است به دلیل عدم درک صحیح از سیاست و بازی گران سیاسی، نا خواسته فرصتی برای اجرای عملیات فریب را فراهم سازد.

 فتنه سیاسی، نوعی ابتلای کنشگران به واقعه ای است که در جریان آن، باطن سیاست را آشکار می سازد و عیار انقلابی بودن افراد و سوگیری های واقعی آنان مکشوف می شود. چنان که این امر، در انتخابات سال 88 اتفاق افتاد و از این جهت، آن سال به فتنه 88 شهرت پیدا کرد. در آن سال عیار گفته های برخی از سیاستمداران در دفاع از جامعه مدنی و قانون مداری و التزام به مر قانون معلوم گشت که چندان التزامی به این مفاهیم نیست.

وزیری که چند سال قبل، از منتقدین می خواست که قواعد بازی را رعایت کنند و شکست در انتخابات را بپذیرند، در سال 88 حاضر نشد قواعد بازی را رعایت کند و شکست در انتخابات را بپذیرد. از دیگر بر ملا شدن های فتنه 88، حقایق تاریخی عملیات فریب در جریان انتخابات سال 76 بود. در جریان فتنه 88، آشکار شد که آقایان هاشمی رفسنجانی و خاتمی و ناطق نوری در یک گروه قرار دارند و مواضع سیاسی شان مشترک است.

یعنی چهره هایی که آن روز، رو در روی هم می ایستادند و پنجه در پنجه هم می انداختند، سال 88 در کنار هم و با موضعی مشترک دیده شدند. بدین ترتیب، معلوم شد که گویی در انتخابات سال 76 تقسیم کاری میان این سه نفر انجام شده است. خاتمی که عضوی از دولت هاشمی بود، در نقش منتقد، ظاهر می شود و ناطق نوری که در دولت هاشمی حضوری نداشته است، با تاکید بر پیروی از دولت هاشمی عملاً به عنوان مدافع وضع موجود شناخته شد. و از آنجا که ناطق نوری در قیاس با خاتمی، چهره انقلابی به نظر می رسید، جبهه انقلابی نیز به عنوان مدافع وضع موجود تلقی شد. بدین ترتیب، اشتباه محاسباتی جبهه انقلابی در عملیات فریب سال 76 توسط ناطق نوری، خواسته یا نا خواسته، ورق خورد. حتی اگر وجود تقسیم کار انکار شود؛ اشتباه ناطق نوری در حمایت و همسویی با هاشمی، فرصت ناخواسته ای را برای مهندسی انتخابات فراهم ساخت. زیرا، اگر او چنین موضعی را اتخاذ نمی کرد، کار برای آقای خاتمی سخت می شد و به راحتی نمی توانست در نقش منتقد ظاهر شود.

اکنون که در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ قرار داریم، نباید گمان کرد که عملیات فریب یا مهندسی انتخابات، تکرار نا شدنی است. زیرا همانطور که گفته شد جریان عادی سازی انقلاب اسلامی فقط از طریق پنهان کاری و ایجاد اشتباه محاسباتی است که می تواند همچنان بر اریکه قدرت، تکیه بزند و انقلاب را از مسیر اصلی منحرف کند.

انتهای پیام/